เขาทักฉันแต่เพียงว่า " อา … เธอเองรึ " แล้วเขาก็จับมือฉัน ท่าทางเป็นทุกข์อยู่ " เธอคิดผิด เธอจะเป็นทุกข์ เพราะฉันคงมีท่าทางตาย ซึ่งอันที่
จริงมิใช่ความจริง …." ฉันนิ่งเงียบ " เธอเข้าใจไหม มันไกลเกินไป เธอไม่สามารถแบกร่างที่หนักนี้
ไปด้วยได้ มันหนักเกินไป " ฉันคงนิ่งเฉย " มันก็เหมือนกับเปลือกเก่า ๆ ที่เราทิ้ง ไม่ใช้เรื่องน่าเศร้า ทิ้ง
เปลือกเก่า ๆ นี่ " ฉันยังคงนิ่งเงียบ เขาคงรู้สึกท้อใจ แต่ยังคงพยายาม " เธอรู้สึกไหมว่าจะดีทีเดียว ฉันเองจะมองดูดวงดาว ดาวทุกดวง จะเป็นเช่นบ่อน้ําที่มีรอกเก่าขึ้นสนิม ดาวทุกดวงจะดูประหนึ่งเชื้อเชิญให้ฉัน ดื่ม …." ฉันนิ่งเงียบ " คงจะสนุกทีเดียว เธอก็จะมีลูกพรวนห้าร้อยล้านลูก ฉันก็จะมีบ่อ
น้ําถึงห้าร้อยล้านเช่นกัน …." และเขาเองก็นิ่งเงียบ เพราะว่าเขากําลังร้องไห้ " ตรงนั้นแหละ ให้ฉันเดินไปคนเดียวเถิด ….." แล้วเขาก็นั่งลงเพราะความกลัว เขากล่าวว่า " เธอรู้ไหม … ดอกไม้ของฉัน ฉันรับผิดชอบเขา และเขาช่าง อ่อนแอเสียนี่กระไร และเขาช่างไร้เดียงสา เขามีหนามเล็ก ๆ ๔ หนาม ด้วยกันไว้ป้องกันตัวจากภัยทั้งหลาย …." ฉันเองก็นั่งลงเพราะไม่สามารถจะยืนต่อไปได้ เขากล่าว " นั่นไง … แค่นี้เอง …"
53