48
" เธอต้องรักษาสัญญา " เจ้าชายน้อยกล่าวกับฉันหลังจากที่เขากลับลงนั่งข้างฉันอีกครั้ง " สัญญาเรื่องอะไร " " เธอรู้ดี … ปลอกปากสําหรับแกะของฉันอย่างไรเล่า … ฉันต้อง
รับผิดชอบดอกไม้นั่น " ฉันจึงล้วงภาพร่างออกจากกระเป๋า เจ้าชายน้อยเห็นเข้า กล่าว
พลางหัวเราะ " ต้นไทรของเธอดูเหมือนหัวกะหล่ําปลี …." " โอ " ฉันออกแสนจะภาคภูมิใจในต้นไทรนั้น " สุนัขป่าของเธอ …. หูของเขา … มันดูเหมือนเขาสัตว์ … และมัน
ยาวเกินไปด้วย " และเขาก็หัวเราะอีก " เธอไม่ยุติธรรม เด็กน้อย ฉันรู้จักวาดรูปงูมองจากข้างนอก และ
รูปงูชนิดมองเห็นด้านในได้เท่านั้น " " โอ …… ใช้ได้แหละ " เขากล่าว " เด็ก ๆ เข้าใจดี " " เธอมีโครงการซึ่งฉันยังไม่รู้รึ …." แต่เขาไม่ตอบ เขากล่าวว่า " เธอรู้ดี เรื่องที่ฉันตกลงมาบนโลก … พรุ่งนี้ก็จะเป็นวัน
ครบรอบ ….." หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่เขาก็กล่าวว่า " ฉันตกลงมาใกล้ ๆ นี่แหละ ….." และเขาหน้าแดง
ฉันรู้สึกใจคอหดหู่อย่างประหลาดอีกครั้งหนึ่ง โดยไม่เข้าใจ ตนเองว่าทําไมรู้สึกเช่นนั้น อย่างไรก็ตามคําถามหนึ่งได้ผุดขึ้นในความคิดฉัน
" ถ้าเช่นนั้น เช้าวันที่ฉันรู้จักกับเธอก็มิใช่โดยบังเอิญนะซิ เมื่อ แปดวันก่อน ตอนที่เธอเดินเที่ยวคนเดียวอยู่ในดินแดนซึ่งแสนไกลจากผู้คน เธอกลับมาหาจุดที่เธอตกลงมาใช่ไหม ?" เจ้าชายน้อยหน้าแดงอีก และกล่าวเสริมอย่างลังเลว่า " อาจจะเป็นเพราะว่าถึงวันครบรอบกระมัง …." เจ้าชายน้อยหน้าแดงอีก เขาไม่เคยตอบคําถามใดเลย แต่เมื่อ
คนเราหน้าแดง ก็หมายความว่าใช่ มิใช่หรือ " อา ฉันเกรงว่า ….." ฉันกล่าวเสริมกับเขา แต่เขาตอบฉันว่า " เธอต้องทํางานละ เธอต้องกลับไปหาเครื่องจักรของเธอ ฉันรอ เธออยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เย็นค่อยกลับมาใหม่ …."
ขึ้น …..
แต่ฉันไม่แน่ใจ ฉันยังจําเรื่องสุนัขป่าได้ เราเสี่ยงต่อการร้องไห้เมื่อเราปล่อยตัวให้สร้างความสัมพันธ์