45
๒๔
เรา อยู่กันในทะเลทรายตั้งแต่เครื่องยนต์ฉันเสียมาเข้าวันที่แปด แล้ว และฉันก็ได้ฟังเรื่องราวของพ่อค้าขายยาเม็ดแก้กระหายน้ําพลางดื่มน้ํา หยดสุดท้ายที่ฉํนมีอยู่
" อา … ความหลังของเธอช่างงดงามอะไรเช่นนั้น " ฉันกล่าวกับ เจ้าชายน้อย แต่ว่าฉันยังไม่ได้ซ่อมเครื่องบินของฉันเลย ฉันไม่มีอะไรจะดื่ม อีกแล้ว และฉันคงจะเป็นสุขมากทีเดียว ถ้าหากว่าฉันสามารถค่อย ๆ เดิน ไปสู่ธารน้ําได้ ……….. " เพื่อนสุนัขป่าของฉัน " เขากล่าวขึ้น " เด็กน้อยเอ๋ยมันไม่เกี่ยวกับสุนัขป่าแล้ว " " ทําไมล่ะ " " เพราะว่าเรากําลังจะตายด้วยความกระหายน้ํา "
เขาไม่เข้าใจเหตุผลของฉันเลย เขาจึงตอบว่า " การมีเพื่อนเป็นสิ่งที่ดีนะ ถึงแม้ว่าเราจะตายก็ตาม ฉันดีใจมาก
ที่มีเพื่อนอย่างสุนัขป่า …"
' เขามิได้เห็นอันตรายนั้น เขาไม่เคยหิวหรือกระหาย แสงแดด เพียงเล็กน้อยก็พอเพียงแล้วสําหรับเขา ' ฉันรําพึง แต่เขามองดูฉันและตอบ ความคิดของฉันว่า " ฉันกระหายน้ําเหมือนกัน …. ไปหาบ่อน้ํากันเถิด "
ฉันมีทีท่าเหน็ดเหนื่อย ดูออกจะเหลวไหลอยู่ที่เที่ยวเลาะหา หนองน้ําตามบุญตามกรรมในทะเลทรายกว้างใหญ่ไพศาล แต่กระนั้นเราก็ ออกเดินกัน
เราเดินไปเงียบ ๆ โดยมิได้พูดจากัน นานนับชั่วโมงกระทั่งมืด ดวงดาวเริ่มส่องแสงระยิบระยับ ฉันมองเห็นดาวดวงเหล่านั้นเหมือนอยู่ใน ความฝัน เนื่องด้วยฉันออกจะมีไข้ขึ้นเล็กน้อย เพราะความกระหายน้ํา คําพูด ของเจ้าชายน้อยก็ยังคงก้องอยู่ในความคิดของฉัน
" เธอหิวน้ําเหมือนกันรึ " ฉันถามเขา แต่เขามิได้ตอบคําถามของ
ฉัน เขากล่าวแต่เพียงว่า " น้ําอาจจะดีเหมือนกันสําหรับหัวใจ …." ฉันไม่เข้าใจคําตอบของเขา แต่ฉันก็นิ่ง … ฉันทราบดีว่าไม่ควร ซักถามเขาต่อ เขากําลังเหนื่อย เขานั่งลง ฉันเองนั่งลงข้าง ๆ เขา และ หลังจากเงียบอยู่ครู่ใหญ่ เขาก็กล่าวขึ้นว่า
" ดวงดาวช่างสวยจริงนะ ทั้งนี้เพราะดอกไม้เพียงดอกเดียวซึ่ง
เรามองไม่เห็น " ฉันตอบว่า " แน่นอน " และฉันมองดูริ้วทรายภายใต้แสงจันทร์ โดยมิได้
กล่าวสิ่งใด " ทะเลทรายก็งามเช่นกัน " เขากล่าวเสริม …. และก็เป็นความจริง ฉันเคยรักทะเลทรายเสมอมา เราพากันนั่ง
บนเนินทราย เรามองไม่เห็นอะไรเลย