เจ้าชานน้อย 008 | Page 31
31
"โชคไมดีเลยนะซิ สวัสดี " แลวเขาก็ดับตะเกียง
เจาชายนอยรําพึง ขณะที่เขาเดินทางตอไปเรื่อย ๆ ชายผูนี้อาจ
ถูกคนอื่น เชนพระราชา คนหลงตน นักดื่ม และนักธุรกิจเหยียดหยาม
อยางไรก็ตามสําหรับฉันแลวเขาเปนบุคคลเพียงคนเดียวที่ไมนาขันเลย ทั้ง
เห็นจะเปนเพราะเหตุที่วา เขาไมไดสนใจตนเองแตทวาสนใจในสิ่งอื่น
เจาชายนอยถอนใจอยางเสียดาย และนึกตอไปวา
"ชายผูนี้เปนคน ๆ เดียวที่ฉันพอจะคบเปนเพื่อนได แตดวงดาว
ของเขาแสนที่จะคับแคบ มันมีที่ไมพอสําหรับคนสองคน…."
สิ่งที่เจาชายนอยไมกลาสารภาพ ก็คือเขาเสียดายที่ดาว
ดวงนี้มีอาทิตยอัสดงถึงสี่พันสี่สิบครั้งใน ๒๔ ชั ว
โมง !
๑๕
ดาว ดวงที่หกใหญกวาดาวดวงที่หาอยูประมาณ ๑๐ เทา มีชาย
แกอาศัยอยู เขากําลังเขียนหนังสือเลมโต
"ออ นี่คือนักสํารวจคนหนึ่ง " เขารองทักเมื่อเห็นเจาชายนอย
เจาชายนอยนั่งลงบนโตะ หอบนอย ๆ เนื่องดวยเขาเดินทางมามาก
"เธอมาจากไหน" ชายชราถาม
"หนังสือเลมโตนี่หนังสืออะไร" เจาชายนอยถาม "คุณทําอะไรอย
ที่นี่ "
"ฉันเปนนักภูมิศาสตร " ชายชราตอบ
"นักภูมิศาสตรคือใคร"
"นักภูมิศาสตรเปนนักปราชญที่รอบรูวาทะเล แมน้ํา เมือง ภูเขา
และทะเลทรายตั้งอยูที่ใด"
"นับวาสนใจทีเดียว และเปนอาชีพที่แทจริงอาชีพหนึ่ง "