24
ทุ่มสี่สิบ แล้วเจ้าจะเห็นว่า มันจะตกตอนที่ฉันสั่งทีเดียว "
เจ้าชายน้อยหาว เขารู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ดูอาทิตย์อัสดง และ เขาออกรู้สึกเบื่อ ๆ แล้วด้วย
" ฉันไม่มีอะไรจะทําที่นี่แล้วละ " เขากล่าวกับพระราชา " ฉันจะ
ไปละนะ " " อย่าเพิ่งไป " พระราชาผู้ซึ่งแสนจะภาคภูมิใจที่มีข้าราชบริพาร
กะเขาอยู่คนหนึ่ง " อย่าเพิ่งไปเลย ฉันจะตั้งให้เจ้าเป็นรัฐมนตรี " " รัฐมนตรีอะไร ?" "… ว่าการยุติธรรม " " แต่ไม่มีคนผิดให้เราตัดสินนี่ " " เราก็ยังไม่รู้แน่นะ ฉันเองยังไม่ได้สํารวจทั่วอาณาจักรของฉัน
เลย ฉันไม่มีที่ไว้รถด้วย การเดินสํารวจก็ทําให้ฉันเหนื่อยมาก " " แต่ฉันเห็นแล้วละ " เจ้าชายน้อยกล่าวพลางเอี้ยงตัวไปดูอีก
ซีกหนึ่งของดวงดาว " ไม่มีใครอยู่หรอก " " เจ้าตัดสินตัวเจ้าเองซิ " พระราชากล่าวตอบ " เป็นหน้าที่ที่ยากที่สุดละ การที่คนเราจะตัดสินตัวเอง มากกว่าตัดสินผู้อื่น ถ้าเจ้าตัดสินตัวเจ้าเองได้เป็นผลสําเร็จดีละก็ นับว่าเจ้า เป็นปราชญ์โดยแท้คนหนึ่งทีเดียว "
" ตัวฉันนะรึ ฉันสามารถตัดสินตัวฉันเองได้ไม่ว่าที่ใด ฉันไม่ จําเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นี่หรอก "
" อืม ฉันคิดว่าบนดาวดวงนี้ของฉันน่ะ มีหนูแก่อยู่ตัวหนึ่ง ฉัน ได้ยินเสียงของมันในตอนกลางคืน เจ้าอาจตัดสินหนูตัวนี้ เจ้าตัดสินลงโทษ ประหารชีวิตมันในบางครั้งคราว ชีวิตของมันก็ขึ้นอยู่กับความยุติธรรมของเจ้า แต่เจ้าก็ควรอภัยโทษให้มัน แต่ละครั้งเสียเพื่อออมมันไว้เพราะว่ามันมีเพียง ตัวเดียวเท่านั้น " " ฉันไม่ชอบตัดสินประหารชีวิตใครหรอก ฉันคิดว่าฉันไปละ " " อย่าไปนะ " พระราชากล่าว
แต่เจ้าชายน้อยไม่อยากก่อความเจ็บช้ําน้ําใจให้พระราชา ดังนั้นเมื่อเขาเตรียมตัวพร้อมสรรพ เขาจึงกล่าวขึ้นว่า
" ถ้าหากพระองค์ต้องการให้เรานบนอบต่อพระองค์อย่าง เคร่งครัด พระองค์ต้องสั่งอย่างสมเหตุผล พระองค์อาจจะสั่งให้หม่อมฉันไป เสียเดี๋ยวนี้เลย ดูเหมือนว่าสภาพการณ์ก็อํานวยอยู่ด้วย ……."
พระราชาไม่ตรัสว่ากระไร เจ้าชายน้อยลังเลใจในขั้นแรกและ แล้วก็เริ่มออกเดินทางพลางถอนใจ
" ฉันให้เจ้าเป็นเอกอัครราชทูตฉันนะ " พระราชายังตะโกนบอก พระองค์มีท่าทางวางอํานาจ
" พวกคนใหญ่คนโตมักจะแปลก ๆ อย่างนี้แหละ " เจ้าชายน้อยปรารภกับตนเองระหว่างการเดินทาง