เจ้าชานน้อย 008 | Page 18

18
และเจ้าชายน้อย ทั้ง ๆ ที่ยังงง ๆ ได้ไปหากระป๋องรดน้ํา เพื่อมา สนองความต้องการของเจ้าหล่อน
เช่นนี้เองที่ดอกไม้ได้ทรมาน จิตใจเจ้าชายน้อยแล้วด้วยความฟุ้งเฟ้อ หลงตนซึ่งแสนจะเข้าใจยาก เป็นต้นว่า ในวันหนึ่งเมื่อพูดถึงหนามของมัน ดอกไม้ก็กล่าวขึ้นว่า
" เสือน่ะรึ ให้มันมาได้เลย พร้อมทั้งกรงเล็บของมัน "
" บนโลกไม่มีเสือหรอก " เจ้าชายน้อยแย้ง " และเสือก็ไม่กิน ดอกไม้ใบหญ้าด้วย "
" ฉันไม่ได้เป็นหญ้านี่ " ดอกไม้
กล่าวตอบอย่างนุ่มนวล " ยกโทษให้ฉันเถิด …." " ฉันไม่กลัวเสือแม้แต่นิดเดียว แต่ว่าฉันกลัวลมพายุ เธอไม่มีที่กั้นลม หรอกรึ ? "
" เธอเกลียดกลัวลม …. เธอโชค ไม่ดีเลยนะ …." เจ้าชายน้อยตั้งข้อสังเกต ดอกไม้ดอกนี้รู้สึกวุ่นวายเอาการ
" ในตอนเย็นเธอต้องหาอะไรมา คลุมฉันนะ บนโลกของเธออากาศหนาว จังเลย มันตั้งไม่เหมาะทําเล สู้ที่ฉันมา ไม่ได้ ….." แต่เธอก็ชะงักแค่นั้น เพราะว่า เธอจากมาในสภาพของเมล็ด เธอจึงไม่ มีโอกาสได้รู้จักกับโลกอื่น เธอไอแก้ขวย สองสามที เมื่อเห็นว่าตนเองเผลอพูดปด ให้คนอื่นจับได้ และหันไปไล่เบี้ยเอากับ เจ้าชายน้อย
" เรื่องม่านกั้นลมว่าอย่างไรจ๊ะ ?" " ฉันกําลังจะไปหาอยู่ทีเดียว แต่เห็นเธอกําลังพูด " ดังนั้นเธอยิ่งไอหนักขึ้นเพื่อให้เจ้าชายน้อยเกิดความรู้สึกสํานึกผิด