ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - Έρευνα και Εφαρμογές ΤΕΥΧΟΣ 2 | Page 30

Επιστημονικό Περιοδικό «ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ έρευνα & εφαρμογές» Τόμος 1, Τεύχος 1, 2017 ISSN: …..
Εισαγωγή
Οι διαταραχές της ομιλίας που απορρέουν από τις νευρολογικές βλάβες που
επηρεάζουν τον κινητικό σχεδιασμό, προγραμματισμό, το νευρομυϊκό
έλεγχο, ή εκτέλεση της ομιλίας περιλαμβάνουν τις δυσαρθρίες και την
απραξία της ομιλίας. Όταν το νευρικό σύστημα διαταράσσεται, το ίδιο
μπορεί να γίνει και με την παραγωγή της ομιλίας. Στην πραγματικότητα, οι
αλλαγές στην ομιλία μπορεί να δηλώνουν την παρουσία μιας νευρολογικής
νόσου. Οι συνέπειες της νευρολογικής νόσου στην ομιλία συχνά είναι
μόνιμες, προβλέψιμες, και κλινικά μοναδικές και αναγνωρίσιμες. Η
αναγνώριση και η κατανόηση των προβλέψιμων προτύπων της διαταραχής
της ομιλίας και των υποκείμενων νευροφυσιολογικών βάσεων της είναι
πολύτιμη για τέσσερις τουλάχιστον λόγους:
1. Η κατανόηση της οργάνωσης του νευρικού συστήματος για τον κινητικό
έλεγχο της ομιλίας. Η προβλέψιμη σύνδεση των ελλειμμάτων της ομιλίας
με τον εντοπισμό της παθολογίας μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της
οργάνωσης του ανατομικού και φυσιολογικού νευρικού συστήματος για τον
κινητικό έλεγχο της ομιλίας. Ακριβώς όπως η μελέτη της αφασίας μας
διδάσκει κάτι για την οργάνωση και τον εντοπισμό των γνωστικών-
γλωσσικών διεργασιών που σχετίζονται με τη γλωσσική συμπεριφορά, η
μελέτη των κινητικών διαταραχών της ομιλίας μας πληροφορεί για την
φυσιολογία και τον εντοπισμό της παραγωγής της.
2. Η διαφορική διάγνωση και ο εντοπισμός της νευρολογικής νόσου. Το
1987 ο Αronson2 αναφέρθηκε στη συμβολή της διάγνωσης της ομιλίας και
στην ιατρική διάγνωση ενός από τα πιο καλά φυλαγμένα μυστικά της
εποχής μας τόσο από την παθολογία της ομιλίας όσο και από την ιατρική.
Αν και αυτό είναι κάπως λιγότερο αληθές σήμερα, το μυστικό είναι ότι οι
αλλαγές στην ομιλία μπορεί να είναι οι πρώτες ή/και οι μοναδικές
εκδηλώσεις τόσο οργανικών όσο και ψυχιατρικών ασθενειών. Η
αναγνώριση και η διάγνωση αυτών μπορεί να συμβάλει στον εντοπισμό της
νόσου, τη διάγνωση και την περίθαλψη. Αυτό απαιτεί την τροποποίηση των
πεποιθήσεων ότι η διάγνωση της ομιλίας ακολουθεί πάντα την ιατρική ή
νευρολογική διάγνωση, και ότι η διάγνωση της ομιλίας και η αντιμετώπιση
είναι ξεχωριστές από την ιατρική διάγνωση και αντιμετώπιση. Αυτή η αξία
είναι πλέον εμφανής σε πολλά πλαίσια, ιδίως μέσα στο πλαίσιο της μελέτης
περιπτώσεων για τις σημαντικές κινητικές
30