ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ
86
της διδακτικής σχέσης και τον καθιστά επικοινωνιακό. Η διαφωνία του μαθητή όταν προβάλλεται με επιχειρήματα κι ευπρέπεια δεν είναι απειθαρχία. Ο δάσκαλος είναι αυτός που αντέχει την αμφισβήτηση από τον μαθητή, την επιθετικότητά του, ακόμη και την γεύση της αγνωμοσύνης με όριο βέβαια την βία και την χυδαιότητα. Όσο πιο πολύ ψυχή επενδύει ο δάσκαλος στο έργο του τόσο πιο επώδυνη μπορεί να γίνει η διδακτική σχέση. Η διδακτική προσφορά όμως δεν γίνεται υπό τον όρο της αναγνώρισης. Όταν ο μαθητής πάρει όσα είχε να πάρει από τον δάσκαλο, οι δρόμοι τους χωρίζουν όπως χωρίζει το μέλλον από το παρελθόν, η προοπτική από την αναδρομή. Βέβαια, υπάρχουν και μαθητές με μνήμη».
[Δημήτρης Τσάτσος, εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ», 18/2/1999]