ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ
84
Ήρθα σε μια άλλη χώρα, όχι ξένη από την Ελλάδα, όμως διαφο-ρετική. Με άλλα ήθη κι έθιμα, με άλλη νοοτροπία... αλλά με απίστευτα καλούς ανθρώπους...Ανθρώπους, το έχω ξαναγράψει, να σου δίνουν τη ψυχή και την καρδιά τους. Ανθρώπους, που από τη στιγμή που θα σε αγαπήσουν θα σε κάνουν μέλος της οικογένειάς τους... Δεν θα σε "πουλήσουν", δεν θα σε πληγώσουν... κι αν κάνεις λάθος θα σε αγκαλιάσουν και θα το συζητήσουν...
Στις 26 του μήνα, μαζί με τους μεγάλους μου μαθητές, θα βγούμε... "Δάσκαλε", μου είπαν, "θα σε κυκλοφορήσουμε...". Ο Αδάμος, ο Πανα-γιώτης, ο Διογένης, ο Μίλτος, ο Γιώργος, ο Χρίστος... μαθητές μου, όλοι μια παρέα. Παιδιά απίστευτα καλά. Άνθρωποι από 30 ετών και πά-νω που με εμπιστεύτηκαν. "Αυτά που μας διδάσκεις ποτέ δεν ξέραμε ότι υπάρχουν", μου λένε. Και από κοντά οι υπόλοιποι μαθητές... όλοι μια παρέα...
Απόψε τα μικρά "παιδιά μου", συνέχισαν να μου φέρνουν δώρα για τα γενέθλιά μου... Και κάθε ένα από αυτά το έδιναν με τη καρδιά τους, με το χαμόγελο να γεμίζει τη καθαρή τους ψυχή... Πόση ευτυχία μπορεί να νιώθει ένας δάσκαλος όταν βλέπει αυτές τις φατσούλες;
Θα σκεφτεί κάποιος πώς επαναλαμβάνομαι γράφοντας κάποιες προτάσεις που τις έχω ξαναγράψει πρόσφατα. Συμφωνώ, πώς όμως να δείξω αλλιώς την αγάπη μου σε αυτούς τους ανθρώπους, σε αυτά τα παιδιά, που με αγκαλιάζουν καθημερινά με όλη τους την αγάπη;
Δεν ξέρω τι δάσκαλος είμαι: Ανέκαθεν δεν επιδίωκα να διδάσκω μόνο Καράτε, αλλά να συζητάω με τους μικρούς μου μαθητές. Κάποτε είχα ακούσει πώς το έκανε ο sensei Kaloudis. Σήμερα, μετά από 30 και πλέον χρόνια, οι μαθητές του τον θυμούνται ακόμα...
Απίστευτα τα όσα έχω ακούσει από 6χρονα κι 7χρονα παιδιά.
Έχω μαθητές, που σήμερα είναι 35 χρονών, σαν τον Γιώργο και τη Μαρία από το Βαρθολομιό, ή τον Άκη από την Γαστούνη [Ελλάδα] και με αποκαλούν "δάσκαλέ μας". Κι όταν τύχει να με δουν, θα μου κάνουν υπόκλιση. Ο Γιώργος πέρσι με πήγε στον δάσκαλο που συνεχίζει να κάνει Καράτε στην Ελλάδα και του είπε: "Μπορεί να έρχομαι στη σχολή σου και να με διδάσκεις, όμως ο πραγματικός μου δάσκαλος είναι αυτός που βλέπεις"!!! Πόση ευτυχία μπορεί να νιώθεις εκείνη την στιγμή; Πόσοι δάσκαλοι νιώθουν αυτό το συναίσθημα;