Είμαι από την Ηλεία και είμαι περήφανος!!!!
72
Δέκα λεπτά πριν τις 1.00' το πρωί... Απόψε ο Αδάμος, ο Παναγιώτης, ο Διογένης... μαθητές μου μεγάλης σχετικά ηλικίας, με έκαναν να λιώ-σω από τα γέλια... μέχρι που τους είπα να φύγουν γιατί δεν άντεχα άλλο... Απίστευτοι άνθρωποι... απίστευτα παιδιά...
Αύριο τα Καλαμαράκια μου [ο Τηλέμαχος και η Ελευθερία] ταξι-δεύουν για Ελλάδα...
Οι μαθητές μου σήμερα, σαν συνεννοημένοι, μου έφεραν κάρτες για τα γενέθλιά μου... ο Κυριάκος σε όλο το μάθημα με κρατούσε στην αγκαλιά του...
Οι γονείς των παιδιών και ο φίλος μου ο Γιώργος ιδιαίτερα, να με πιέζουν το Πάσχα να είμαι μαζί τους και όχι μόνος μου... Απίστευτα καλοί άνθρωποι στη Κύπρο. Μόλις σε αγαπήσουν σου δίνουν την καρδιά τους, τη ζωή τους...
Εδώ στον Ύψωνα, που αυτή την ώρα όλα είναι όλα τόσο ήσυχα και γαλήνια, είμαι τυχερός [το έχω ξαναγράψει] που βρήκα τόσο σπου-δαίους ανθρώπους. Έστω κι αν αυτή η ευτυχία, ή ικανοποίηση, [όπως θέλετε πέστε το] είναι λειψή γιατί ένας άνθρωπος απομακρύνθηκε χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Πιστεύω όμως πώς θα επιστρέψει σύντομα...
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς από την Ελλάδα που δεν με ξε-χάσατε... ούτε εγώ σας ξεχνάω... Εσάς, που με στηρίξατε στη δημο-σιογραφία, και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου.
Με ρώτησε κάποιος προχθές: "Θα γυρίσεις"; Ναι, θα γυρίσω. Θα γυρίσω όταν τα "παιδιά" μου εδώ στη Κύπρο θα φτάσουν στο σημείο να μη με έχουν ανάγκη. Όταν αυτό που με έστειλαν να διαδώσω εδώ θα έχει γερά θεμέλια.
Μέχρι τότε όμως κι εμείς, που είμαστε τόσο μακριά σας [αλλά και τόσο κοντά σας] το έχουμε ανάγκη. Εχουμε ανάγκη την αγάπη σας... Πόσο τώρα καταλαβαίνω τον αδερφό μου το Νίκο που ζει στον Καναδά!!!
Κι αν είμαστε μακριά, ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται στη πατρίδα. Γελάμε αλλά και κλαίμε καμιά φορά με όσα διαβάζουμε...
Σάββατο, 12 Απριλίου 2014