Αναμνήσεις από την παιδική ηλικία...
55
Απόψε είμαι ευτυχισμένος... Πήρα πολλές χαρές... Πρώτα-πρώτα, γιατί κι απόψε δίδαξα τους μαθητές μου στη Κύπρο, όπως κάνω σχεδόν καθημερινά. Δεύτερον, γιατί στα χέρια μου -επιτέλους- ήρθε το μυθιστόρημά μου. Μου το έφερε από την Λευκωσία ο φίλος μου και μαθητής μου Αδάμος. Και τρίτον, γιατί στο τμήμα των ενηλίκων ενσωματώθηκε και μια παλιά μου μαθήτρια από την Ελλάδα, που πλέον ζει στη Κύπρο. Η Μαρία, μια από τις πιο σκληρές αθλήτριες που είχα, με διακρίσεις σε πανελλήνιους αγώνες, την εποχή που... το ξύλο έπεφτε βροχή! ...
Ας τα πάρουμε από την αρχή: Είμαι ίσως από τους λίγους τυχερούς δασκάλους που στο dojo μου [δηλαδή στη σχολή μου], έχω οικο-γένειες. Τον Γιώργο με τον γαμπρό του Μιλτιάδη και τα δυο του [από τα τρία] εγγόνια: Τον 3χρονο Γιώργο και την Ηλιάδα. [Ο τρίτος ο Πετ-ρής είναι μόλις δύο χρονών. Σε λίγους μήνες θα είναι κι αυτός μαζί μας. Και ξέρει, από τώρα, να κάνει υπόκλιση, να φωνάζει την ονομα-σία του kata και να κάνει γροθιές και την μπροστινή κλωτσιά!]. Τον Παναγιώτη και τα τρία του παιδιά: Τον Άθω, το Νεόφυτο και τον Ιουλιανό. Τον Γιώργο [άλλος Γιώργος αυτός] και τα δυο του παιδιά: Τον Χρίστο και τον Ανδρέα. Τον Αδάμο και τον γιο του Αλέξανδρο. Τον Διογένη και τον γιο του Σάββα.. Και ο κατάλογος μεγαλώνει. Πόση ευτυχία μπορεί να νιώθει ένας δάσκαλος;
Ο sensei Kaloudis έλεγε πώς το Koei-Kan είναι μια μεγάλη οικογέ-νεια. Το ίδιο συνεχίζει να λέει και ο sensei Scordilis. Και να που αυτό έχει μεταφορική αλλά και ουσιαστική σημασία! Πολλή σημαντικό για έναν δάσκαλο να διδάσκει παιδιά και γονείς, σε διαφορετικά βέβαια τμήματα.
Σας έγραψα νωρίτερα ότι σήμερα πήρα στα χέρια μου το δέκατο βιβλίο μου και πρώτο μου μυθιστόρημα. Ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίευσαν....
Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2014