ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ
24
χρώμα του, να βρίσκεται σε αμηχανία και από αυτά που είπε τους έδωσε να καταλάβουν ότι κάτι γνωρίζει. Τους παρακάλεσε να περάσουν την άλλη μέρα, γιατί είχε κάποιους λόγους και ήθελε να σκεφτεί.
Την άλλη μέρα τους δέχθηκε φοβερά προβληματισμένος και αφού τους περιποιήθηκε, τους έδωσε στα χέρια τη θήκη που ζητούσαν λέ-γοντας ότι την είχε βρει κάποτε, αλλά ήθελε να ρωτήσει και τα παιδιά του. Αυτό μάλλον ήταν πρόσχημα γιατί όπως φαίνεται αιφνιδιάστηκε και ήθελε να ξεπεράσει την συγκίνησή του. Σημειωτέων ότι μιλούσε και ελληνικά. Ο Κώστας άνοιξε την θήκη και παρατήρησε ότι υπήρ-χαν όλα όσα είπε η γιαγιά, αλλά δεν ήταν μέσα το ασημένιο καδράκι με την φωτογραφία. Σε ερώτηση του προς τον νοικοκύρη τους είπε ότι αυτά βρήκε, αλλά η όψη του έδειχνε ότι μέσα του γινόταν πάλη και δεν κρυβόταν η ταραχή του. Τελικά μετά από την επιμονή του Κώστα, ο άνθρωπος αποκάλυψε ότι το χαμένο παιδί ήταν αυτός και παρουσίασε το καδράκι με την φωτογραφία που αναζητούσαν. Ακολούθησαν στιγμές έντονης συγκίνησης. Του είπαν ότι η μάνα του ζει, είναι κατάκοιτη και ότι θα της έδινε τη μεγαλύτερη χαρά αν ερχό-ταν να τον δει. Όμως ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά με μια συγκ-λονιστική φράση, που έσχιζε καρδιές: "Δεν έχει νόημα πια...".
Τους παρακάλεσε πολύ, επειδή ο ίδιος ήταν στρατιωτικός και τα δύο του παιδιά επίσης ανώτατοι στρατιωτικοί στην Άγκυρα, να μην απο-καλύψουν το γεγονός, τουλάχιστον όσο θα βρίσκονται σε τούρκικο έδαφος και στην Ελλάδα να το μάθει μόνο η μάνα, η γιαγιά. Ίσως είχε δίκιο. Δεν ήταν πρέπον να ταράξει άλλο τη ζωή του, που είχε πάρει άλλους δρόμους, χωρίς επιστροφή...
Στο άκουσμα ότι είχε παιδί σκοτωμένο στην Κύπρο, επικράτησε μού-διασμα. Κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει. Με πολύ κόπο είπαν ότι και άλλο εγγόνι της γιαγιάς Παναγιώτας έπεσε στην Κύπρο το 1974 με τον Ελληνικό Στρατό. Οι στιγμές ανθρώπινης συγκίνησης κράτησαν πολύ και τα δάκρυα έβγαιναν ασταμάτητα για πολλή ώρα. Η μοίρα είχε παίξει ένα τραγικό παιχνίδι.