ΤΥΦΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
147
Αρχίζω να περπατάω προς το όμορφο ξενοδοχείο από την άλλη πλευρά του ποταμού, με το άνετο δωμάτιο, τους περιποιητικούς υπαλλήλους και την άριστη εξυπηρέτηση. Σε λίγο θα κοιμηθώ, αύριο αυτό το παράξενο συναίσθημα που με κατακλύζει σήμερα χωρίς να ξέρω το γιατί θα είναι απλά μια μακρινή και περίεργη θύμηση, επειδή δεν έχω κανένα λόγο να πω "είμαι μόνος".
Στο δρόμο της επιστροφής συναντώ κι άλλα μοναχικά άτομα και έχουν δυο ειδών βλέμματα: υπεροπτικά [γιατί θέλουν να προσποιηθούν ότι επέλεξαν τη μοναξιά αυτή την όμορφη νύχτα] ή θλιμμένα [γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή]. Σκέφτομαι να μιλήσω μαζί τους, αλλά ξέρω ότι ντρέπονται για τη μοναξιά τους, ίσως είναι καλύτερα να φτάσουν στα όρια και τότε να καταλάβουν ότι πρέπει να τολμήσουν, να μιλήσουν με αγνώστους, να ανακαλύψουν μέρη για να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, να αποφύγουν να πάνε σπίτι και να δουν τηλεόραση ή να διαβάσουν ένα βιβλίο, γιατί, αν το κάνουν αυτό, θα χαθεί το νόημα της ζωής, η μοναξιά θα μεταμορφωθεί σε μια κακή συνήθεια και στο εξής δεν θα μπορέσουν πια να βρουν το μακρύ δρόμο του γυρισμού προς τον άνθρωπο.