ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΚΟΣ
98
πολεμήσω για την Ελλάδα". Λόγια που ακόμη και σήμερα, που είμαι 47 ετών, μου προκαλούν ανατριχίλα.
Ο πατέρας μου, όπως και οι υπόλοιποι, ποτέ δεν έφτασαν στη Κύπ-ρο να πολεμήσουν για την Ελλάδα, αφού η τότε χούντα είχε άλλα στο μυαλό της... θυμάμαι όμως τον πατέρα μου, όταν Κύπριοι πρόσ-φυγες ήρθαν στην πόλη μου την Αμαλιάδα, να τους στηρίζει όπως μπορούσε. Ίσως να ένιωθε πίκρα κι ενοχή για το ότι τους "πουλή-σαμε" κι ας μην έφταιγε εκείνος ή οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Μέχρι τα 17 μου χρόνια, που ο πατέρας μου πέθανε, ήταν αδιανόητο εγώ ή εκείνος να μην κουρευόμαστε στον κυρ Μιχάλη τον Κύπριο... Τι κι αν μια φορά το ψαλίδι του ξέφυγε κι έκοψε ένα μικρό κομμάτι από το αφτί του πατέρα μου; Αδιανόητο να αποτελέσει αυτό το ερέ-θισμα για να πάει σε άλλον κουρέα.
Τώρα που είμαι στη Κύπρο, και νιώθω αυτή την αγάπη τους για τον καλαμαρά, νιώθω γιατί ο πατέρας μου αγαπούσε τους Κυπ-ραίους τόσο πολύ.
"Ελένη γιατί κλαις; Πάω να πολεμήσω για την Ελλάδα"...
Λόγια χαραγμένα στη καρδιά μου που τα κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Αν σήμερα ζούσε θα ήταν, νομίζω, πολύ χαρούμενος που ήρθα εδώ, στην Κύπρο... κι ας κάποιοι Έλληνες πολιτικοί αποκάλεσαν κά-ποτε την Κύπρο ως "την πόρνη της Μεσογείου"!
Για τους απλούς πολίτες, σαν τον πατέρα μου, για τους Έλληνες πολίτες η Κύπρος ήταν και είναι κομμάτι της Ελλάδας. Και είμαι χαρούμενος που μου εμφύσησαν αυτή την ιδέα... είμαι χαρούμενος που ζω ανάμεσά τους... Που μου δείχνουν καθημερινά πώς είμαι δικός τους άνθρωπος...