υπόθεση έκλεινε αμέσως αναλάμβανε καινούργια με αυξημένο ζήλο. Τώρα όμως, το μόνο που ζητούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ήταν οι τελευταίοι μήνες του στην ενεργή υπηρεσία να περάσουν γρήγορα, να πάρει το εφάπαξ και, μαζί με κάποια χρήματα που είχε καταφέρει να βάλει στην άκρη, ν’ αγοράσει ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη θάλασσα για ν’ ασχολείται μόνο με το ψάρεμα που ήταν η μεγάλη του αγάπη.
Φυσικά θα είχε κοντά του και την αγαπημένη και πιστή του σύζυγο.
Η μορφή της ήρθε στο μυαλό του και ο πόνος στο κεφάλι άρχισε να υποχωρεί. Ήταν περισσότερο από είκοσι χρόνια παντρεμένοι. Αν και δεν κατάφεραν ν’ αποκτήσουν παιδιά, παρ’ όλες τις προσπάθειές τους, αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο να ζουν μια ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή. Όχι ότι στο γάμο τους δεν υπήρξαν στιγμές μεγάλης έντασης, ιδιαίτερα όταν ένιωθε πιεσμένος λόγω φόρτου εργασίας. Σε όλα τα ανδρόγυνα υπάρχουν τέτοιες στιγμές, αλλά η Ευγενία ήταν πολύ υπομονετική και συγκαταβατική γυναίκα. Γνώριζε εξ αρχής ότι είχε παντρευτεί έναν άνδρα με δύσκολο χαρακτήρα, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος απέναντι στη κοινωνία που είχε ορκιστεί να υπηρετεί.
Για μια στιγμή αναρωτήθηκε εάν ο ίδιος της άξιζε. Στο παρελθόν, όταν υπηρετούσε στην Υποδιεύθυνση Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής την είχε απατήσει μια-δυο φορές, πιστεύοντας πως εκείνη τελικά το είχε διαισθανθεί. Το ένιωθε ιδιαίτερα όταν τον κοιτούσε με το επίμονο και διαπεραστικό της βλέμμα που του έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να εισχωρήσει βίαια στον εγκέφαλό του και να επεξεργαστεί τις παράνομες εικόνες και αισθήσεις που είχε αποθηκεύσει. Ποτέ της δεν του ανέφερε το παραμικρό, ποτέ της δεν άλλαξε την συμπεριφορά της απέναντί του. Μπορεί να μην ήθελε να τον ταπεινώσει ή να τον ντροπιάσει. Πάντως ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να του κάνει επειδή με αυτό τον τρόπο κατάφερνε να τον γεμίζει ενοχές που τον πλημμύριζαν, σαν ένα ορμητικό τσουνάμι που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.