Ένα χρόνο αργότερα, διέρρευσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι η κυβέρνηση είχε στείλει non paper στο ΝΑΤΟ και σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με το οποίο γινόταν λεπτομερής καταγραφή και απαρίθμηση υπονομευτικών ενεργειών συγκεκριμένης χώρας εναντίον της Ελλάδας, με εμπρησμούς όσο και με άλλες δράσεις. Το non paper ήταν το επιστέγασμα απόρρητης και διευρυμένης σύσκεψης στο υπουργείο Εξωτερικών με τη συμμετοχή στελεχών της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών [ΕΥΠ]. Όμως, η σταδιακή εξομάλυνση των σχέσεων με την κατηγορούμενη χώρα έβαλε τέλος σε αυτή την πρακτική.
Ένας θάνατος είχε σημειωθεί στη πόλη που ο Παντελής Γρηγοράκος υπηρετούσε τα τελευταία οκτώ χρόνια, τρεις μόλις μήνες πριν βγει στη σύνταξη. Δεν ήταν όμως μόνο η δολοφονία αυτή, αλλά και μια σειρά από ένοπλες ληστείες που δεν είχαν καταφέρει να εξιχνιάσουν και που τον πονοκεφάλιαζαν, όπως και τους συναδέλφους του. Γεγονότα, που δικαιολογημένα είχαν σπείρει το φόβο και το πανικό στους κατοίκους οι οποίοι με τρόμο διαπίστωναν ότι η εγκληματικότητα είχε πλέον μεταφερθεί στη περιφέρεια. Ιδιαίτερα οι ένοπλες ληστείες, αποτελούσαν μία από τις βασικές μορφές μετεξέλιξης του εγκλήματος στη χώρα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, υπήρχαν μόνο οι ληστείες σε τράπεζες, αλλά λόγω των αυστηρών μέτρων ασφαλείας που έπαιρναν τώρα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κάθε απόπειρα σε αυτά ισοδυναμούσε με καθαρή αυτοκτονία. Διάφορες συμμορίες Ελλήνων και αλλοδαπών οπλισμένων κακοποιών έκαναν συχνά επιδρομές στην επαρχία όπου η αστυνόμευση ήταν ελλιπής και, ως εκ τούτου, οι στόχοι πιο εύκολοι. Δεν δίσταζαν, μάλιστα, να πυροβολήσουν αν διαπίστωναν πως κινδύνευαν να συλληφθούν.
Το πιο τραγικό ήταν η αύξηση των επιθέσεων εναντίον ηλικιωμένων ανθρώπων που κατοικούσαν σε απομακρυσμένα χωριά και ήταν ανήμποροι ν’ αντισταθούν. Τα εγκλήματα, σε αυτές τις περιπτώσεις, αποκαλύπτονταν αρκετές ώρες αργότερα και αφού οι κακοποιοί είχαν προλάβει να εξαφανιστούν. Εξάλλου, οι αστυνομικές περιπολίες σε κείνες τις περιοχές ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Υπήρχαν, βέβαια, αστυνομικοί σταθμοί σε μερικά χωριά όπου υπηρετούσαν δύο, το πολύ τρεις αστυνομικοί, αλλά με ανύπαρκτο υλικοτεχνικό εξοπλισμό.