Σα παιδιϊ του Β΄1
«Γύνομαι κι εγώ ποιητόσ» Δ2’
« Αποχαιρετώντας τον
Θοδωρή...»
Σ
ον Θοδωρι τον γνωρίςαμε ςτθν
πρώτθ τάξθ. Τον ξζρουμε τζςςερα
χρόνια. Ήταν ο πιο ζξυπνοσ
μακθτισ τθσ τάξθσ μασ. Ήςυχοσ,
υπάκουοσ, ντροπαλόσ και πολφ καλόσ
με όλουσ. Τον καυμάηαμε γιατί ιταν
καλόσ μακθτισ και τον αγαποφςαμε
γιατί ιταν καλόσ φίλοσ. Ήταν αςτείοσ,
κάκε μζρα παίηαμε και γελοφςαμε. Αν
ζβαηε κάτι με το μυαλό του το
πραγματοποιοφςε! Δφςκολα βρίςκεισ
ζναν τζτοιο μακθτι! Τον
αποχαιρετίςαμε γιατί κα ζφευγε για τθν
Αμερικι. Εκεί οι γονείσ του βρικαν μια
πολφ καλι δουλειά. Τθν θμζρα που κα
τον βλζπαμε για τελευταία φορά μαηί
με τθν κυρία μασ του ετοιμάςαμε ζνα
τζλειο, απίκανο πάρτυ. Φζραμε
πατατάκια, ποπ κορν, γαριδάκια,
χυμοφσ κ.α. Ο Θοδωρισ δεν ιξερε
τίποτα.
Όταν χτϑπηςε το κουδοϑνι του
κλεύςαμε τα μϊτια, μπόκαμε ϐλοι
μϋςα ςτην τϊξη και φωνϊξαμε:
"Καλϐ ταξύδι, Θοδωρό, θα μασ
λεύψεισ". υγκινόθηκε πολϑ ϐταν
5