μάλλον ευρύς αφού « Μορφές επενδύσεων μπορούν να είναι … προσδοκίες προερχόμενες από … παραχωρήσεις γενόμενες βάσει νόμου ή δυνάμει συμφωνίας … συμπεριλαμβάνουν την αναζήτηση , εξόρυξη ή εκμετάλλευση φυσικών αγαθών », είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προβλεφθεί ακριβώς το τι και πως θα γίνει , δεδομένο όμως είναι πως το νερό μπορεί να υπαχθεί στις διατάξεις περί εμπορίου και επενδύσεων της Συνθήκης . Περαιτέρω οι ειδικοί κανόνες προστασίας (« ορθή και ίση αντιμετώπιση » και « έμμεση απαλλοτρίωση ») των ξένων επενδυτών , σαφώς θα παίξουν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που οι αρχές ( θα ) παραχωρούν δικαιώματα σε πηγές , περιορίζοντας παράλληλα την δυνατότητα ανάκτησης αυτών ( των δικαιωμάτων ) παρά μόνο με πολύ δύσκολο και δαπανηρό τρόπο . Εμμέσως αυτό σαφώς επιτρέπει την νόμιμη αρπαγή πηγών και δικαιωμάτων στο νερό . Η προστασία των επενδυτών σε παρόμοιες συνθήκες ( NAFTA , Energy Charta ) όπου υπήρξαν διαφορές μεταξύ αυτών και των κρατών πάντα οδήγησε σε λύση υπέρ της εναγούσης ιδιωτικής επιχείρησης [ 15 ]. Η CETA δεν περιλαμβάνει κανόνες ορθής προστασίας των δικαιωμάτων στο νερό ( ως τέτοια νοούνται η δυνατότητα ανάληψης , εξαγωγής , εκτροπής ή χρήσης ) όπου υπάρχει εμπορική χρήση . Η παράλειψη τέτοιων μπορεί αν επηρεάσει σημαντικά την γεωργία και αρκετές βιομηχανίες . Θεωρούμε , λοιπόν , ότι ο μόνος τρόπος ανάγνωσης του αρ . 1.9 είναι ως ενός επί πλέον εργαλείου εμπορευματοποίησης του νερού .
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να εισάγει μηχανισμούς αγοράς στα θέματα του νερού [ 16 ]. Εδώ και πολλά χρόνια ο τρόπος τιμολόγησης αποτελεί ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την εμπορευματοποίησή του . Η ιδέα ότι δικαιώματα στο νερό μπορούν ν ’ αποτελέσουν αντικείμενο εμπορίας με στόχο την αποτελεσματικότερη απόδοση του πόρου είναι ένα νεοφιλελεύθερο mantra , το οποίο , δυστυχώς , υιοθετούν θεσμοί και στην Ευρώπη [ 17 ]: ας χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον την εμπειρία της Ισπανίας , της Αυστραλίας ή της Καλιφόρνιας .
Η παραχώρηση δικαιωμάτων στο νερό αποτελεί , σήμερα , αρμοδιότητα των κρατών-μελών . Χρησιμοποιούνται , φυσικά , διάφορα κριτήρια , όχι όμως τέτοια εξαρτώμενα απ ’ τις συναλλαγές ή τις επενδύσεις , σε αντίθεση με αυτά που προωθούνται δια εμπορικών Συνθηκών όπως η CETA . Αν τα δικαιώματα στο νερό καταστούν εμπόρευμα ή και εμπορεύσιμα τότε αρχίζουν αμέσως να έχουν εφαρμογή οι κανόνες που τίθενται από την CETA . Έτσι , ακόμη κι αν το κράτος διατηρεί την κυριότητα και έχει κάποιο λέγειν στον τρόπο διανομής , αυτά θα μπορούν να μεταβιβάζονται οπουδήποτε ενώ ο ρόλος της πολιτείας θα περιορισθεί σ ’ αυτόν μιας « ρυθμιστικής αρχής ».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ο όρος « παραχώρηση » στην ΕΕ αναφέρεται στην παραχώρηση υπηρεσιών όπως π . χ . η ύδρευση . Τα δικαιώματα στο νερό δεν ταυτίζονται πάντα με τις παραχωρήσεις και αφορούν στις υδατικές πηγές ασχέτως του αν αυτές χρησιμοποιούνται για δημόσιο , εμπορικό , μη κερδοσκοπικό ή όποιον άλλο σκοπό .
Το κείμενο στo πρωτότυπο http :// europeanwater . org / images / pdf / Ceta QA-en . pdf