Για την προσαρμογή του αστεροειδή Ha-112 στο Ki-61 χρησιμοποιήθηκε η
λύση του Kurt Tank στο FW 190.
Το Ki-100 ήταν το μοναδικό επιχειρησιακό ιαπωνικό καταδιωκτικό που δεν
απέκτησε ποτέ κωδικό όνομα από τους Συμμάχους.
Στη φωτογραφία διακρίνεται ο εναλλάκτης ψύξης λαδιού του Ha-112 και η
μανιβέλα χειροκίνητης εκκίνησης.
Τα πρώτα Ki-100 από τροποποιημένα Ki-61 άρχισαν να φτάνουν στις μονάδες
τον Μάρτιο του 1945.
επιχειρησιακή αξιολόγηση) τον Φεβρουάριο, 36
τον Μάρτιο, 89 τον Απρίλιο, 131 τον Μάιο και 88
τον Ιούνιο, για ένα σύνολο 345 τροποποιημένων
«Hien». Από τον Ιούλιο η γραμμή παράγωγης
κατασκεύαζε καινούργια αεροσκάφη: 33 αρχικά,
23 τον Ιούλιο και τα τελευταία 10 τον Αύγουστο·
συνολικά το εργοστάσιο Kagamigara άφησαν
378 Ki-100 (s/n16004-16381). Το αεροσκάφος
κατασκευαζόταν επίσης και από το εργοστάσιο
Μijakonojo στην επαρχία Μijazaki στο Κyushu,
αν και εκεί η παραγωγή έφτασε μόνο σε 17: 5 τον
Μάιο του 1945, 4 τον Ιούνιο και 8 τον Ιούλιο, και
έτσι το σύνολο έφτασε τα 395 καταδιωκτικά (398
μαζί με τα πρωτότυπα). Το «τελευταίο χελιδόνι»
είχε δύο διακριτές εκδόσεις, αν και η ίδια η ιαπωνική αεροπορία δεν τις ξεχώρισε ποτέ. Τα πρώτα
271 αεροπλάνα (πρακτικά όλα τα αρχικά ημιτελή Ki-61-II kai) έγιναν Ki-100-I-Ko («Ki-1001A»), ενώ τα υπόλοιπα αφορούσαν στο μοντέλο
Ki-100-I-Otsu («Ki-100-1Β») με αναμορφωμένη άτρακτο, μεγαλύτερη καλύπτρα και τροποποιημένη εισαγωγή αέρα για τον εναλλάκτη θερμότητας του κινητήρα.
Επιχειρησιακή δράση
Σχεδόν αμέσως με την είσοδο σε υπηρεσία τα
σχόλια των Ιαπώνων πιλότων ήταν θριαμβευτικά: στα χέρια ενός άπειρου πιλότου μπορούσε
εύκολα, αν ήταν προσεκτικός, να τον βοηθήσει
να επιζήσει, αλλά με έμπειρους πιλότους ήταν
θανατηφόρο για κάθε αντίπαλο. Χαρακτηριστικό
είναι το γεγονός ότι το υπουργείο Πόλεμου στις 14
Ιουλίου 1945 απέστειλε συγχαρητήρια επιστολή
στην κατασκευάστρια εταιρεία για το επίτευγμά
της, κάτι που δεν συνηθιζόταν! Ήταν ανώτερο από
το F6F-5 Ηellcat στους περισσότερους τομείς·
πιο ευέλικτο, σχεδόν το ίδιο ταχύ και με καλύτερο
ρυθμό στροφής. Το Hellcat όμως είχε καλύτερο
αρχικό βαθμό ανόδου στα 17,8 m/sec, ήταν ταχύτερο στη βύθιση και πιο ανθεκτικό στα πλήγματα.
Τα P-38, P-47 και F4U ήταν γρηγορότερα, αλλά
υπολείπονταν σε ευελιξία και ρυθμό στροφής.
Με τον βασικό του αντίπαλο το P-51D, το Ki-100
ήταν (σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς και την
άποψη του γράφοντα) ανώτερο σε μικρά και σε
μεσαία ύψη, με το αμερικανικό αεροσκάφος να
υπερέχει ελαφρά σε ρυθμό ανόδου (16,8m/sec).
Σε μεγάλα ύψη το Μustang αποκτούσε υπεροχή,
χωρίς όμως το Ki-100 να υστερεί σημαντικά, αν
και όπως προαναφέρθηκε το ιαπωνικό μαχητικό
δεν είχε υπερσυμπιεστή. Επιπλέον οι επιδόσεις
του υστερούσαν όχι λόγω αεροδυναμικής αλλά
κυρίως από την απόδοση του κινητήρα εξαι