Οι Mariner 6 και 7 κάλυψαν το 20 % της αρειανής επιφάνειας αποκαλύπτοντας πολλά από τα πραγματικά χαρακτηριστικά της .
1971 με Atlas-Centaur SLV-3C , αλλά στη διαδικασία και τέσσερα λεπτά μετά την πυροδότηση ο φορέας βγήκε εκτός ελέγχου και καταστράφηκε . Αντίθετα η εκτόξευση του Mariner 9 στις 30 Μαΐου 1971 ήταν απόλυτα επιτυχημένη και ο βολιστήρας έφτασε στον Άρη στις 14 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς και έγινε ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος σε άλλον πλανήτη , μια κούρσα που κρίθηκε κυριολεκτικά « στο νήμα », καθώς δύο σοβιετικοί βολιστήρες έκαναν ακριβώς το ίδιο δύο εβδομάδες αργότερα ! Ο Mariner 9 , εξοπλισμένος με δύο φωτογραφικές μηχανές ανάλυσης 98 μέτρων ανά πίξελ ( όταν οι οπτικοί αισθητήρες προηγούμενων βολιστήρων προς τον Άρη έφταναν μόλις τα 790 μέτρα ανά πίξελ ), στόχευε στην κάλυψη του 70 % της αρειανής επιφάνειας . Δυστυχώς όμως ο ίδιος ο πλανήτης δεν φάνηκε … να συνεργάζεται , καθώς μια γιγάντια αμμοθύελλα που μαινόταν για μήνες πριν από την άφιξη του διαστημοπλοίου εμπόδισε τη διαδικασία έως και τον Ιανουάριο του 1972 . Παρ ’ όλα αυτά οι φωτογραφίες ( 7.329 μέσα σε έναν χρόνο ) περιείχαν για πρώτη φορά αποδείξεις για την ύπαρξη διεργασιών που διαμόρφωσαν την επιφάνεια του Άρη , όπως πιθανές κοίτες αρχαίων ποταμών , υψηλά -μη ενεργά πλέον- ηφαίστεια , αιολικές εναποθέσεις , διαβρώσεις ιζημάτων κ . ά . Η σημαντικότερη όμως ανακάλυψη του Mariner 9 είναι σίγουρα το Valles Marineris , ένα γιγάντιο φαράγγι μήκους 4.000 χιλιομέτρων που διατρέχει περίπου το ένα τέταρτο του πλανήτη . Στις 27 Οκτωβρίου 1972 , σχεδόν έναν χρόνο μετά την άφιξη στον προορισμό του , ο βολιστήρας εξάντλησε τα « καύσιμα » του συστήματος διαχείρισης τροχιάς και έκτοτε συνεχίζει τις περιστροφές του και αργή κάθοδο προς την αρειανή επιφάνεια που θα συναντήσει κάποια στιγμή το έτος 2022 . Η αποστολή του Mariner 9 ήταν σύμφωνα με τη NASΑ η απαρχή της διαδικασίας προετοιμασίας για το πρόγραμμα των αρειανών ρόβερ .
Το 1971 η απόσταση Γης-Άρη ήταν μικρότερη από την προηγούμενη περίπτωση του 1956 , γεγονός που κορύφωσε τον διαστημικό ανταγωνισμό ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στον συγκεκριμένο τομέα . Με τον προγραμματισμό των Mariner να έχει ήδη ανακοινωθεί δημόσια , στοχεύοντας ακριβώς στο να εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές αυτές συνθήκες , το σοβιετικό πρόγραμμα προσπάθησε να προλάβει τις εξελίξεις με έναν τροχιακό βολιστήρα πριν από την αμερικανική απόπειρα και δυο σκάφη με υποδομή προσεδάφισης . Η συνολική απόπειρα της Μόσχας ήταν έτσι πολύ πιο φιλόδοξη από το όραμα της NASA , που περιοριζόταν μόνο στην τοποθέτηση βολιστήρων σε τροχιά . Ο Mars 3MS ή « Κόσμος » 419 εκτοξεύθηκε στις 10 Μαΐου 1971 για να προλάβει τους αμερικανικούς Mariner , αλλά η αστοχία τού ανώτερου ορόφου του πυραυλικού φορέα Proton-K τον κατέστρεψε . Ο Mariner 8 βέβαια είχε καταστραφεί και αυτός μια μέρα νωρίτερα , αλλά ο « δίδυμός » του Mariner 9 , που θα μπορούσε να τον είχε προλάβει ο « Κόσμος » 419 , πέτυχε τελικά τον σκοπό του . Η μεγάλη επιτυχία για το σοβιετικό πρόγραμμα ήλθε στο τέλος του 1971 με τα διαστημόπλοια Mars 2 και Mars 3 που στόχευαν όχι μόνο να μπουν σε τροχιά , αλλά να φτάσουν και στην επιφάνεια του Άρη με τη χρήση ενός οχήματος προσεδάφισης που θα απέρριπτε το τροχιακό κομμάτι . Οι ιδιαίτερα προηγμένες σχεδιάσεις ήταν πανομοιότυπες μεταξύ τους ( και με το Venera 9 ) με διαστάσεις 4,1x2 μέτρων και συνολικού βάρους 4,65 τόνων ( 3,4 τόνων για το τροχιακό σκάφος και 1,2 για το αποσπώμενο lander ). Ο Mars 2 εκτοξεύθηκε με επιτυχία στις 19 Μαΐου 1971 με φορέα Proton-K και μπήκε σε τροχιά στις 27 Νοεμβρίου 1971 , έχοντας απελευθερώσει 4,5 ώρες νωρίτερα την κάψουλα που προοριζόταν να γίνει το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που θα άγγιζε την αρειανή επιφάνεια . Η τροχιά καθόδου , όμως , με ταχύτητα
Το κέντρο ελέγχου των αποστολών Mariner .
Ο Mariner 8 στην τελική φάση της συναρμολόγησης . Αν και δεν διακρίνεται άμεσα , το σώμα του βολιστήρα ήταν πάντα το οκταγωνικό σχήμα της σειράς Mariner .
Οι φωτογραφίες του Mariner 8 ήταν περίπου δεκαπλάσιας ευκρίνειας απ ’ όλες τις προηγούμενες προσπάθειες στον Άρη .
10 / 2015 119