πνες» περιφερειακές μονάδες, καθεμία από τις οποίες είχε το δικό της
σύστημα επεξεργασίας, αποδίδοντας δεδομένα μέσω διασύνδεσης με
αρτηρία διαμεταγωγής. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη ολοκλήρωσης κάποιων
παλαιότερων υποσυστημάτων και όπλων απαιτούσε τη διατήρηση μιας
κεντρικής μονάδας επεξεργασίας, αρχικά ενός υπολογιστή Argon και αργότερα ενός Orbita.
Η εξέλιξη του νέου «πακέτου» ολοκληρώθηκε το 2000 και έγινε γνωστό
ως «Morskoy Zmey» («Sea Dragon», εξού και η αναφορά τότε από κάποιες πηγές ως Il-38SD), αν και η εγκατάστασή του στο «May» διατήρησε
τον κωδικό «N» (Il-38N) και έτσι ο προσδιορισμός «Novella» παρέμεινε.
Όπως και το «Berkoot», έτσι και το νεότερο σύστημα είχε πυρήνα ένα νέο
ραντάρ σε συνδυασμό με τον ανθυποβρυχιακό εξοπλισμό, που μέσω ενός
δέκτη 96 καναλιών αξιοποιούσε μια σειρά νέων «ηχοσημαντήρων» και
υποστηριζόταν από νέο MAD. Το αεροσκάφος αποκτούσε επίσης και νέα
υποδομή ELINT που έμελλε να γίνει το χαρακτηριστικό στοιχείο της αναβάθμισης, καθώς οι αισθητήρες τοποθετήθηκαν σε πλατφόρμα υπερυψωμένη σε ικρίωμα, πάνω από το πιλοτήριο για περιμετρική κάλυψη και
έναν πυργίσκο FLIR στο κάτω μέρος του ρύγχους. Σημαντικές ήταν επίσης
οι αλλαγές στο εσωτερικό όπου η καμπίνα απέκτησε τρεις σύγχρονες κονσόλες με διπλές μεγάλες επίπεδες οθόνες. Το συγκεκριμένο «πακέτο»
εγκαταστάθηκε στο πρωτότυπο αεροσκάφος «107-06» και πρωτοπέταξε
τον Απρίλιο του 2001 με την αναβάθμιση να ανακοινώνεται επίσημα στη
MAKS 2001 ως Il-38SD.
Οι σύγχρονες εξελίξεις και ο «ινδικός δάκτυλος»
Το «πακέτο» εκσυγχρονισμού «Morskoy Zmey»/«Novella» ίσως είχε την
ίδια τύχη με δεκάδες άλλα ρωσικά εξοπλιστικά προγράμματα της περιόδου
-της ιδιαίτερα δύσκολης για τη ρωσική οικονομία- χωρίς δηλαδή περαιτέρω εξέλιξη, αν δεν υπήρχε ο «ινδικός δάκτυλος». Η Ινδία είχε αποκτήσει
πέντε IL-38 το 1977 μαζί με οκτώ Tu-142MK-E στο πλαίσιο μιας πολυδά-
Τα ινδικά
Tu-142MK-E
υπέστησαν
μερικό
εκσυγχρονισμό
για να
παραμείνουν
σε υπηρεσία
μέχρι και την
ολοκλήρωση του
προγράμματος
P-8I.
πανης προσπάθειας δημιουργίας στόλου ΑΦΝΣ/περιπολικών για τον έλεγχο του Ινδικού Ωκεανού. Τα ινδικά
«May» όπως και τα «Bear-F» διέθεταν πιθανότατα
υποδεέστερο εξοπλισμό συγκριτικά με τα αντίστοιχα
ρωσικά, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός
ότι ήταν οπλισμένα μόνο με μία εξαγωγική έκδοση της
τορπίλης AT-1E. Τον Σεπτέμβριο του 2001 η κυβέρνηση του Νέου Δελχί υπέγραψε συμφωνία ύψους 200
εκατομμυρίων δολαρίων με τον ρωσικό εξαγωγικό
οργανισμό Rosoboronexport για την αναβάθμιση των
Il-38 με το σύστημα «Morskoy Zmey»/«Novella»,
χρηματοδοτώντας έτσι έμμεσα και το σχετικό πρόγραμμα του Ρωσικού Ναυτικού. Οι εργασίες στο πρώτο
ινδικό αεροσκάφος ξεκίνησαν την Άνοιξη του 2002,
αλλά ο στόλος τους υπέστη μια αναπάντεχη μείωση
όταν τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς δύο από τα ινδικά «May» συγκρούστηκαν μεταξύ τους στον αέρα και
κατέπεσαν χωρίς μάλιστα επιζώντες. Τα απολεσθέντα
αεροπλάνα αντικατέστησε τελικά η Ρωσία από τα δικά
της αποθέματα. Για το πρωτότυπο αεροπλάνο «ΙΝ305»
ολοκληρώθηκε η διαδικασία μετατροπής σε Il-38SD
και πέταξε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2003, επιστρέφοντας στην Ινδία τον Νοέμβριο του 2006 μαζί
με το δεύτερο ινδικό εκσυγχρονισμένο αεροσκάφος.
Η διαδικασία αποδοχής όμως δεν ήταν ομαλή, καθώς
το πρόγραμμα αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και
η Ινδία αρνήθηκε για αρκετό διάστημα να παραλάβει
επίσημα τα αναβαθμισμένα ΑΦΝΣ. Τελικά το σύνολο
των II-38SD, συμπεριλαμβανομένων των δύο ρωσικών
«May» που δόθηκαν σε αντικατάσταση («IN306» και
IN307»), παραδόθηκαν και έγιναν αποδεκτά μέχρι τον
Φεβρουάριο του 2010.
Τα αρχικά ινδικά Il-38 είχαν τροποποιηθεί για τη μεταφορ