2017 . Ως Hunter-Killer νοείται η αυτόνομη δυνατότητα ενός μέσου να εντοπίσει , να αναγνωρίσει , να εμπλέξει και να προσβάλει έναν στόχο , που δεν υφίσταται σήμερα στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις , αφού απουσιάζουν τα UAS με οπλισμό .
Tα RPV ( Remotely Piloted Vehicles ), κατά την ορολογία του ICAO ή UAV ( Unmanned Aerial Vehicle ) ή UAS σύμφωνα με την FAA ( Federal Aviation Administration ), αξιοποιούνται κυρίως ως εναέριοι στόχοι ή σε αποστολές ISR ( Intelligence , Surveillance Reconnaissance ) ή και ISTAR ( Intelligence , Surveillance Target Acquisition and Reconnaissance ). Εσχάτως χρησιμοποιούνται και σε αποστολές κρούσης . Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε τα οπλισμένα UAS από τα υπό ανάπτυξη stealth UCAV ( Unnamed Combat Air Vehicle ) ή UCAS ( Unnamed Combat Air System ). Στα πρώτα δίνεται έμφαση στη μεγάλη αυτονομία , στην επιχειρησιακή οροφή και στη δυνατότητα μεταφοράς φορτίου και ελάχιστα στη χαμηλή παρατηρησιμότητα . Τα UAS έχουν συμβατικές αεροδυναμικές σχεδιάσεις με πτέρυγες μεγάλου εκπετάσματος και αποτελούν εύκολο στόχο αποκάλυψης για τα συμβατικά ραντάρ . Αντίθετα στα UCAS , που θεωρούνται από την USAF επιθετικά όπλα « Πρώτης Ημέρας Πολέμου » (« First Day Of War »), δίνεται έμφαση στα χαρακτηριστικά χαμηλής παρατηρησιμότητας και δευτερευόντως στα υπόλοιπα σχεδιαστικά τους στοιχεία . Για τον αντικαταστάτη τού MQ-9 Reaper η USAF εξετάζει για μετά το 2020 μια συμβατική σχεδίαση με κινητήρα jet , όπως το Predator-C , και όχι μια κλασική σχεδίαση UCAS , όπως το X- 47B με χαρακτηριστικά stealth . Η εξήγηση είναι απλή : η USAF διαθέτει ήδη όπλα « First Day Of War », όπως το F-35A ή το B-2 , ενώ αντίθετα το USN θα καλύψει το σχετικό κενό ( παρά την ύπαρξη του F-35C ) με τον επιχειρησιακό διάδοχο του X-47B . H τουρκική πλευρά μέσω του RFI ( Request For Information ) αναζητά μια συμβατική σχεδίαση UAS με δυνατότητα hunter-killer και όχι ένα μέσο με χαρακτηριστικά stealth , αφού ως τέτοιο θα χρησιμοποιήσει το F-35A , του οποίου η παραλαβή αναμένεται να ξεκινήσει από τα τέλη του
Το ιστορικό υπόβαθρο των τουρκικών προσπαθειών UAS
H Τουρκία σήμερα χρησιμοποιεί ή αναπτύσσει περισσότερους από 25 διαφορετικούς τύπους UAS και αυτό την κατατάσσει στους μεγαλύτερους χρήστες UAS ανά τον κόσμο . Επιπλέον , έχει εξελιχθεί σε σημαντικό « παίκτη » στον τομέα σχεδίασης και ανάπτυξης υποσυστημάτων , που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αυτά , και παράλληλα κάνει βήματα εξαγωγών συστημάτων και υποσυστημάτων , αποτελώντας μέλος ενός στενού κλαμπ χωρών με τέτοια δραστηριότητα . Το 1993 η Τουρκία προχώρησε στην απόκτηση UAS Gnat-750 . Το συμβόλαιο ύψους 14 εκατομμυρίων δολαρίων αφορούσε στην απόκτηση δύο « συστημάτων » με έξι αεροχήματα . Το 1998 προβαίνει στην απόκτηση της βελτιωμένης έκδοσης I-Gnat , πιθανότατα προς αναπλήρωση απωλειών , και πιο συγκεκριμένα ενός « συστήματος » με δύο αεροχήματα της « βαρύτερης » και πιο εξελιγμένης έκδοση του Gnat-750 που χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς στο Ιράκ . Κάποιες πηγές αναφέρονται σε απόκτηση 6 ή και 8 « συστημάτων » I-Gnat από την Τουρκία , δηλαδή 12-16 αεροχημάτων , που μάλλον είναι υπερβολική εκτίμηση . Τόσο το Gnat-750 όσο και το I-Gnat κατατάσσονται στην κατηγορία MALE ( Medium Altitude Long Endurance ) μη επανδρωμένων αεροχημάτων . Το 2008 μεταβιβάστηκαν από την Τουρκική Αεροπορία στον Τουρκικό Στρατό και σήμερα εκτιμάται ότι δεν χρησιμοποιούνται πλέον , έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους , ανάμεσα σε άλλα να προσφέρουν εμπειρία χρήσης και τεχνογνωσία σε επιχειρήσεις UAS ! Παράλληλα η Τουρκία επέδειξε ενδιαφέρον για την απόκτηση σύγχρονων συστημάτων MALE μεγαλύτερων δυνατοτήτων και κυρίως με μεγαλύτερη δυνατότητα μεταφοράς φορτίων . Έτσι , τον Μάιο του 2005 υπογράφτηκε σύμβαση ύψους 150 εκατομμυρίων δολαρίων ( ή 183 εκατομμυρίων δολαρίων σύμφωνα με άλλες πηγές ) με την IAI / Elbit για την απόκτηση τριών « συστημάτων » Heron με δέκα αεροχήματα , πρόγραμμα που προβλεπόταν να υλοποιηθεί μέσα σε 24-30 μήνες από την ενεργοποίηση της σύμβασης τον Σεπτέμβριο του 2005 . Στη συνέχεια όμως το πρόγραμμα αντιμετώπισε καθυστερήσεις κυρίως λόγω των τουρκικών απαιτήσεων για την ενσωμάτωση εγχώριων υποσυστημάτων ( όπως o E-O πυργίσκος ASELFLIR-300T βάρους 93 κιλών , έναντι του προβλεπόμενου σταθεροποιημένου πύργου MOSP-Multi Mission Optronic Stabilized Payload βάρους 28-31 κιλών που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί ). Αναφέρεται μάλιστα ότι η τουρκική επιμονή για
11 / 2015 51