Μετά την « απώλεια » κάποιων διαθέσιμων πλεονασματικών P-3C το USN έχει πλέον διευκρινίσει στο ΠΝ ότι τα πρώτα διαθέσιμα P-3C ( μετά το 2016 ) θα είναι χωρίς επιχειρησιακή σουίτα και δομικά καταπονημένα καθώς θα προέρχονται από εκπαιδευτικές Μοίρες .
ων που άφηνε ορθάνοικτο το ενδεχόμενο της κατάληξης την οποία είχε ». Το ότι ο διαγωνισμός δεν επαναλήφθηκε άμεσα για να καταλήξει κάπου ( πριν το πρόγραμμα ακυρωθεί τελικά τον 2012 ), έστω και εάν δεν θα υλοποιούνταν στη συνέχεια λόγω της δημοσιονομικής κρίσης είναι εξαιρετικά ατυχές , διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε σαφές πλαίσιο της σχετικής αγοράς . Η συχνή αναφορά του ΠΝ σε « αεροσκάφη των δυνατοτήτων του P-3 » υπερασπίζει μεν την επιλογή των Orion ως τελική λύση , αλλά αποτελεί « παραπλανητικό » παράγοντα και επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι για το ( σημερινό ) ΠΝ « ο μοναδικός αντικαταστάτης του P-3 είναι … το P-3 ». Ποια είναι για παράδειγμα τα αεροσκάφη « αντίστοιχων δυνατοτήτων » στη διεθνή αγορά ; Αν κάνει κάποιος τον δικηγόρο του διαβόλου , θα πει ότι το μοναδικό αεροπλάνο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το Orion με τις ίδιες προδιαγραφές στο δυτικό οπλοστάσιο είναι ο καθορισμένος διάδοχός του , το P-8 , αεροσκάφος που έχει επιλέξει το USN και η Αυστραλία , δύο από τους χρήστες του P-3 . Είναι όμως οι πραγματικές ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες στο επίπεδο ενός αεροσκάφους που σχεδιάστηκε και υπηρέτησε ως ωκεάνιο περιπολικό ; Την αμφισβήτηση περί αυτού δημιουργεί το γεγονός ότι όλοι οι σημερινοί χρήστες P-3 , χωρίς καμία εξαίρεση πλην της Ελλάδας , έχουν ζωτικά συμφέροντα σε τέτοιο ωκεάνιο περιβάλλον . Χαρακτηριστικό μάλιστα παράδειγμα αποτελεί η Ισπανία που λόγω επιχειρήσεων τόσο στον Ατλαντικό όσο και στη Μεσόγειο έχει επιλέξει να εκσυγχρονίσει P-3A / Β σε P-3M για τις πρώτες , να αγοράσει όμως οικονομικότερα δικινητήρια περιπολικά για τις δεύτερες . Με το θέμα όμως των χρηστών του P-3 θα ασχοληθούμε στο επόμενο τεύχος μας . Δεν μπορεί επίσης να μην αναφερθεί ότι η γειτονική Τουρκία επέλεξε ως ΑΦΝΣ το ATR72 , ενσωματώνοντας εξοπλισμό για όλο το φάσμα των αποστολών : MP , ASuW και ASW . Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τις … τεράστιες διαφορές που υπάρχουν στις επιχειρησιακές ανάγκες ανάμεσα στο TDK ( Τουρκικό Ναυτικό ) και το ΠΝ , ούτε θεωρούμε ότι η ( συνήθως πληθωρική σε εξοπλισμούς ) Τουρκία διαθέτει τόσα πολλά άλλα μέσα που να δικαιολογούν την επιλογή της Άγκυρας για ένα … « υποδεέστερο σε δυνατότητες αεροσκάφος ». Μήπως εμείς τελικά επιδιώκουμε το … υπέρτερο των αναγκών μας αλλά ακριβό σε κτήση και κυρίως χρήση ΑΦΝΣ ; Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και η Ιταλία που αντικαθιστά τα Atlantic με ATR72 , αν και θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το Ιταλικό Ναυτικό έχει πολύ περιορισμένες απαιτήσεις ASW , ενώ η κρυφή φιλοδοξία του ( και της ιταλικής αεροβιομηχανίας ) θα ήταν ίσως η απόκτηση P-8 . Το μεγάλο πλεονέκτημα του P-3 σύμφωνα με το ΠΝ ( λόγω βέβαια της σχεδίασής του ως ωκεάνιου περιπολικού ) είναι η μεγάλη εμβέλεια / αυτονομία . Είναι όμως πραγματικά απαραίτητο αυτό το χαρακτηριστικό για το ελληνικό περιβάλλον επιχειρήσεων , έναντι άλλων αεροσκαφών που μπορούν να πετάξουν 6-8 ( ή και 10 ) ώρες ; Στην « τεκμηρίωση » του ΠΝ υπέρ του P-3 αφήνεται να υπονοηθεί ότι άλλες
πιθανές λύσεις « υποδεέστερων σε επιδόσεις αεροσκαφών » δεν μπορούν να καλύψουν τις « βασικές επιχειρησιακές απαιτήσεις ( βολή όπλων , ικανότητα ASW )». Η παρατήρηση αυτή είναι σωστή για κάποια αεροπλάνα ναυτικής περιπολίας που προσφέρονται στην αγορά , αλλά δεν ισχύει καθολικά , και τα τουρκικά ATR72ASW ή τα σιγκαπουριανά F . 50 είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα ΑΦΝΣ « πλήρους φάσματος αποστολών ». Το ΠΝ επικαλείται στην επιχειρηματολογία του αποκλειστικά το κόστος πρόσκτησης νέων αεροσκαφών έναντι της λύσης εκσυγχρονισμού , ενώ δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο « κόστος κύκλου ζωής ». Είναι όμως γνωστό ότι αυτό μπορεί να είναι έως και πέντε φορές υψηλότερο για τα 25 χρόνια « ζωής » των οπλικών συστημάτων από το κόστος κτήσης , συνυπολογιζομένου του κόστους χρήσης ( καύσιμα , υποστήριξη , ανταλλακτικά , εκπαίδευση , υποδομές ) αλλά και του απαραίτητου εκσυγχρονισμού των ηλεκτρονικών σε μια 15ετία από την είσοδο σε υπηρεσία . Είναι γνωστό ότι κανένας κλάδος των ενόπλων δυνάμεων δεν έχει ποτέ συντάξει μελέτη « κόστους κύκλου ζωής » για οπλικό σύστημα που έχει αποκτηθεί και -ιδιαίτερα ο επιβαρυντικός αυτός παράγοντας- δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα υπεισέλθει στους ελληνικούς εξοπλισμούς . Έτσι βέβαια καταλήξαμε να μην μπορούμε να οπλίσουμε , να υποστηρίξουμε ή να εκσυγχρονίσουμε οπλικά συστήματα στα οποία ο ελληνικός λαός επένδυσε τεράστια ποσά , αφήνοντάς τα τελικά να απαξιώνονται . Είναι επίσης γνωστή και η υπόσχεση που είχαν δώσει διαχρονικά όλοι σχεδόν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του ΥΕΘΑ ότι η σελίδα αυτή πρέπει
Οι απαραίτητες συλλογές MLU ( νέες πτέρυγες , ουραίο και άλλα δομικά τμήματα ) θα κατασκευασθούν στις ΗΠΑ και η εγκατάσταση θα πραγματοποιηθεί στην ΕΑΒ , υπό την επίβλεψη και τεχνική βοήθεια της LM Aeronautics και του USN .
05 / 2015 9