ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
RAF Hawk T2
Το 2003 το βρετανικό υπουργείο Άμυνας διέκρινε ένα
συνεχώς αυξανόμενο κενό ανάμεσα στις δυνατότητες
προετοιμασίας χειριστών που προσέφεραν τα Hawk T1
στη RAF Valley και στις απαιτήσεις εκπαίδευσης που
υπήρχαν για τα Tornado GR4, τα Harrier GR7/9 (τότε σε
εκσυγχρονισμό) και τα Typhoon, προ των πυλών εισόδου σε υπηρεσία. Έτσι, τον Ιούλιο του 2003 το MoD επέλεξε τα BAE Systems Hawk Mk128 AJT (Advanced Jet
Trainer) για να συνεπικουρήσουν αρχικά και να αντικαταστήσουν αργότερα τα Τ1 (στην τρίτη σχεδόν δεκαετία
της ζωής τους, καθώς είχαν αρχίσει να παραδίδονται τον
Νοέμβριο του 1976). Το σχετικό συμβόλαιο για 28 Hawk
T2 υπογράφτηκε τον Οκτώβριο του 2006.
Νέο αεροπλάνο
Η σχεδίαση του Τ2 δεν ξεκίνησε από «καθαρό χαρτί»,
αλλά βασίστηκε στην εξέλιξη των Hawk Series 100
και 200 -μια «διαρκή διαδικασία» τις δύο προηγούμενες δεκαετίες- όπως επισημαίνουν τα στελέχη της
BAE Systems. Μέσα από αυτή, η τελευταία προσέφερε
κατά καιρούς πολλές προηγμένες εκδόσεις του τύπου,
συμπεριλαμβανομένων των Hawk Mk127 για τη RAAF,
των Mk120 της SAAF και των Mk129 για τις ένοπλες
δυνάμεις του Μπαχρέιν. Το Hawk 120 μάλιστα για την
αεροπορία της Νοτίου Αφρικής ήταν το πρώτο μοντέλο
που χαρακτηρίστηκε LIFT (Lead In Fighter Trainer)
αξιοποιώντας τις σημαντικές αναβαθμίσεις που είχαν
82
05/2015
Ήδη από το 2003
το υπουργείο
Άμυνας του
Ηνωμένου
Βασιλείου, με
τα Eurofighter
προ των πυλών,
είχε επισημάνει
την αδυναμία
των Hawk T1 να
υποστηρίξουν
την εκπαίδευση
fast jet.
γίνει στο Hawk 127 για τη Βασιλική Αεροπορία της Αυστραλίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα Mk120, 127 και 128 που θεωρούνται Hawk «τρίτης γενιάς» μοιράζονται τα βελτιωμένα χαρακτηριστικά της σειράς (νέα πτέρυγα,
ανασχεδιασμένο πρόσθιο και κεντρικό τμήμα της ατράκτου και καινούργια
ουρά/ουραίο πτέρωμα), αν και διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς ο κάθε χρήστης έχει υιοθετήσει διαφορετικά «πακέτα» εξοπλισμού.
Στη συνέχεια, η «ανανεωμένη», νέα γενιά Hawk επέτρεψε στην BAE Systems όχι μόνο να διεκδικήσει την παραγγελία της RAF το 2006, όπου έτσι
και αλλιώς απολάμβανε μονοπωλιακή θέση, αλλά και να επιτύχει αργότερα
μέσα στη δεκαετία του 2000 παραγγελίες στην πολύ δύσκολη ινδική αγορά
με το Mk132 και να διατηρήσει στην επόμενη δεκαετία την ισχυρή βρετανική
παρουσία στους σαουδαραβικούς εξοπλισμούς με το Mk165.
Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, αν και το Mk128 AJT διατηρεί
εξωτερικά τη γενική μορφή του T1, στην έκδοση T2 για τη RAF «είναι ένα
εντελώς νέο αεροπλάνο που κληρονόμησε από τον προκάτοχό του μόνο
την… καλύπτρα, τα αερόφρενα και την απόληξη της ατράκτου». Πρώτα απ’
όλα, κάτω από την επικάλυψη η χρήση νέων υλικών και η ανασχεδίαση τμημάτων εκτόξευσε το «όριο δομικής ζωής» από τις 6.000 στις 10.000 ώρες
χωρίς περιορισμούς, ενώ για την επιτήρησή του έχει ενσωματωθεί σύστημα
«παρακολούθησης υγείας» της δομής. Ταυτόχρονα με την ανασχεδίαση
υπήρξε η ευκαιρία ενσωμάτωσης ορισμένων δομικών αλλαγών ειδικά στο
ουραίο πτέρωμα και την πτέρυγα που ισχυροποιήθηκαν και απέκτησαν νέο
αποδοτικότερο προφίλ για τη βελτίωση της αεροδυναμικής απόδοσης, ενώ
η τελευταία κέρδισε περισσότερα σημεία ανάρτησης φορτίου, συμπεριλαμβανομένων και πυλώνων στα ακροπτερύγια. Επιπλέον, η ενσωματωμένη
δεξαμενή καυσίμου έγινε μεγαλύτερη και προστέθηκε δυνατότητα εναερίου ανεφοδιασμού με προσθαφαιρούμενο πρόβολο, συμβατό με σύστημα