ΠΤΗΣΗ 2015 March 2015 #346 | Page 28

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ IRIAF

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ IRIAF

ται απίθανο . Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι το 1996 η Τεχεράνη παρήγγειλε μικρό αριθμό ( 10-20 ) C . 801 , βλήματα που παραδόθηκαν στην αρχή της Άνοιξης του 1997 . Το σύνολο των πυραύλων αυτών χρησιμοποιήθηκαν σε δοκιμές με φορείς Phantom και αξιολογήθηκαν έναντι υπαρχόντων σε ιρανική υπηρεσία συστημάτων ( Exocet , Harpoon ), αλλά και κάποιων εγχώριων σχεδιαστικών προτάσεων . Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι , αν και τα κινεζικά όπλα δεν ήταν απόλυτα ικανοποιητικά , ( αναφέρεται ευστοχία 50 %, η οποία φέρεται να οφείλεται σε ασυμβατότητα με τις πλατφόρμες εκτόξευσης ) η IRIAF προχώρησε τον Ιούλιο του 1997 σε παραγγελία τουλάχιστον 100 C . 801K , που ίσως έφτασε τους 200 τα αμέσως επόμενα χρόνια . Παράλληλα φέρεται να διαπραγματεύθηκε τη μεταφορά τεχνολογίας και τη σύσταση γραμμής παραγωγής για το εξελιγμένο C . 802 , εξαγωγικής έκδοσης του YJ-8 . Στο τελευταίο , ο αρχικός πυραυλοκινητήρας έχει αντικατασταθεί από μικρο-τζετ , προσφέροντας υπέρτερες επιδόσεις και δυνατότητες . Η συνέχεια της συνεργασίας αυτής δεν είναι ξεκάθαρη , αν και πολλές αναφορές συγκλίνουν στο ότι το Πεκίνο διέκοψε ( ή μείωσε σημαντικά ) – κάτω από αμερικανικές πιέσεις- τις διαδικασίες πώλησης απαρτίων και παροχής τεχνολογίας . Ακόμη όμως και αν αυτό αληθεύει , δεν εμπόδισε το Ιράν να συνεχίσει το πρόγραμμά του , προχωρώντας στην παραγωγή του πυραύλου « Noor » (« φως ), όπως έγινε γνωστή η ιρανική έκδοση του C . 802K-2 . Η αεροεκτοξεύμενη έκδοση του τελευταίου ολοκληρώθηκε σύντομα στα F-4 και αργότερα ( 2000-2001 ) στα Su-24 , πολλαπλασιάζοντας τις ιρανικές δυνατότητες ναυτικής κρούσης . Αν και οι αναφορές για δράση των ιρανικών Su-24 είναι σπάνιες , υπάρχει μία τουλάχιστον επιβεβαιωμένη περίπτωση επιδρομής του τύπου το Φθινόπωρο του 1992 , εναντίον του αρχηγείου της οργάνωσης ΜΕΚ ( που αντιστρατευόταν το ισλαμικό καθεστώς μέσα από το Ιράκ ) στα βόρεια της Βαγδάτης . Δύο επιδρομές « Fencer-D » στις 29 Σεπτεμβρίου και 4 Οκτωβρίου 1992 , ακολούθησαν μια αρχική επίθεση από 12 F-4 στις 5 Απριλίου , που ήταν και η πρώτη φορά που ιρανικά αεροπλάνα έπλητταν στόχους στο Ιράκ μετά τον πόλεμο του 1980-1988 . Στο μέχρι σήμερα μεσοδιάστημα της ιρανικής υπηρεσίας των Su-24 καταγράφονται επίσης τουλάχιστον τέσσερις απώλειες . Η πρώτη από αυτές στις 8 Φεβρουαρίου 1993 ήταν μια πολύνεκρη τραγωδία με ένα Su-24 που προσγειωνόταν έπειτα από επίδειξη σε παρέλαση στο διεθνές αεροδρόμιο της Τεχεράνης . Στη διαδικασία , το αεροπλάνο έπεσε πάνω σε ένα Tu-154M της Air Tours με αποτέλεσμα τον θάνατο των 211 επιβαινόντων στο τελευταίο , καθώς και των δύο μελών τού πληρώματος του Sukhoi . Δύο άλλα Su-24 χάθηκαν σε περιστατικά συντριβής τον Δεκέμβριο του 1995 και τον Ιούλιο του 2000 , ενώ ένα τέταρτο καταστράφηκε σε « βαριά προσγείωση »
F-5F και MiG-29 από Μοίρες τής 2ης Πτέρυγας στην Ταυρίδα .
Τα ιρανικά « Fulcrum » έχουν καθαρά ρόλο αεράμυνας , αν και η προσπάθεια να αποκτηθούν περισσότερα από τη Ρωσία , απέτυχε τη δεκαετία του 90 . το 2008 . Πιθανότατα όμως υπήρξαν και άλλα αεροσκάφη που απωλέστηκαν ή ακινητοποιήθηκαν σε περιστατικά που δεν έγιναν γνωστά . Μετά την αρχική διασπορά των Sukhoi τη δεκαετία του 90 σε δυο βάσεις , την 13 η και την 7 η στις αρχές της δεκαετίας του 2000 , τα αεροσκάφη είχαν συγκεντρωθεί πλέον στην7 η Βάση με τις δυο Μοίρες της 71 και 72 . To εμπάργκο πώλησης όπλων που τήρησε η Μόσχα την τελευταία δεκαετία , κατ΄ επιταγή των αποφάσεων του ΟΗΕ , είχε άμεσο αποτέλεσμα στη διαθεσιμότητα των « Fencer-D », πολλά από τα οποία καθηλώθηκαν και αποθηκεύτηκαν . Έτσι η εκτίμηση είναι ότι σήμερα ο στόλος τους δεν ξεπερνά τα 25 αεροσκάφη με την 72Μ .
Chengdu F-7N
Η IRIAF με την κορύφωση της πολεμικής προσπάθειας κατά του Ιράκ στα μέσα της δεκαετίας του 90 , απελπισμένη για πολεμικό υλικό και με τις περισσότερες άλλες πηγές αποκλεισμένες , στράφηκε στο Πεκίνο , σε μια σχέση που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας . Στον τομέα των μαχητικών αεροσκαφών οι επιλογές δεν ήταν πολλές . Το μοναδικό σύγχρονο κινεζικό αεροσκάφος της περιόδου ήταν το F-7 , εξαγωγικό μοντέλο του J-7 σε κινεζική υπηρεσία , που με τη σειρά του ήταν εξελικτικό αντίγραφο του MiG-21F-13 . Το κινεζικό μαχητικό που πρωτοπέταξε τον Ιανουάριο του 1966 διέθετε στην έκδοση παραγωγής κινητήρα Wopen WP-7 , με τους Κινέζους να ισχυρίζονται ότι ήταν « καλύτερος από τον ρωσικό R-11F-300 ». Στην πραγματικότητα ο κινεζικός κινητήρας είχε χαμηλότερη αξιοπιστία και μικρότερο « όριο ζωής » ( που ήταν ήδη μικρό στον Tumansky ). Έτσι τo αρχικό J-7 / F-7 ήταν συνολικά το ίδιο ή και υποδεέστερο του MiG , με περιορισμένες δυνατότητες αέρος-αέρος και ανύπαρκτες δυνατότητες αέρος-εδάφους . Παρ ’ όλα αυτά όμως εξήχθη , και μάλιστα σε σημαντικούς αριθμούς σε χώρες που … δεν είχαν άλλη επιλογή όπως η Αίγυπτος , το Ιράκ , το Πακιστάν , το Μπαγκλαντές , η Σρι Λάνκα και η Ζιμπάμπουε . Στον κατάλογο αυτόν ήλθε να προστεθεί και το Ιράν , αν και η σχετική προμήθεια σε ό , τι αφορά στο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και ο αριθμός των
28 03 / 2015