ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
IRIAF
Ανακατασκευασμένο και εκσυγχρονισμένο F-14AM με «splinter» παραλλαγή.
Ο οπλισμός των Tomcat παραμένει πάντα ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για την
IRIAF.
Ο λόγος της εμφάνισης μονάδων πυραύλων ΜΙΜ-23 σε F-14 σχετίζεται με την
εξέλιξη συμβατότητας του Shahin-Shalamcheh με το σύστημα ελέγχου πυρός του αεροσκάφους.
20
03/2015
αγορά ενός «ναυτικού μαχητικού». Ο «μύθος» που περιβάλλει την τελική
επιλογή υπέρ του δευτέρου αναφέρει ότι μια ιρανική αντιπροσωπία με επικεφαλής τον σάχη μετέβη στις ΗΠΑ, για να ενημερωθεί για τα δύο μοντέλα,
διαδικασία που συμπεριλάμβανε και μια πτητική επίδειξη. Σ’ αυτήν, πρώτο
πέταξε το F-15 που πραγματοποίησε μια εντυπωσιακή επίδειξη, με το F-14
να περιμένει στην άκρη του διαδρόμου για να έλθει η σειρά του, καταναλώνοντας όμως στην αναμονή καύσιμα. Έτσι, όταν πέταξε στη συνέχεια με μειωμένο φορτίο κηροζίνης, ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό από το Eagle, πραγματοποιώντας μια «STOL» απογείωση «πάση δυνάμει» και μεγαλοπρεπείς χαμηλές αργές διελεύσεις πάνω από τους Ιρανούς (υποβοηθούμενο και από την
πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας). Άλλες βέβαια (και περισσότερο έγκυρες)
πηγές αναφέρουν ότι η επιλογή του F-14 έγινε με βάση πολύ πιο πραγματικά επιχειρησιακά κριτήρια, κυρίως του πυραύλου πολύ μεγάλης εμβέλειας
AGM-54 (που οι Αμερικανοί ήταν διατεθειμένοι να αποδεσμεύουν), καθώς οι
Ιρανοί θεωρούσαν ότι το κύριο όπλο του F-15, οι AIM-7 Sparrow, υπήρχε ήδη
στα F-4 και δεν ήταν αποτελεσματικό. Τελικά η IIAF παρήγγειλε 80 F-14A σε
δύο παρτίδες των 30 και 50, με συμβόλαια τον Ιανουάριο και τον Ιούνιο του
1974, σε ένα «πακέτο» ύψους 2,33 δισεκατομμυρίων δολαρίων συγκροτώντας τέσσερις Μοίρες σε δύο βάσεις. Η αρχική αυτή παραγγελία απέκτησε το
1976 και προαίρεση για επιπλέον 70 Tomcat, στα πλαίσια του μεγαλεπήβολου σχεδίου με το οποίο η νέα IIAF θα είχε 37 Μοίρες μαχητικών με 8 Μοίρες
F-14 (150 αεροσκάφη), 16 Μοίρες F-16 (300 αεροσκάφη) και 13 Μοίρες
F/A-18L (250 αεροσκάφη), με ορίζοντα υλοποίησης ανάμεσα στο 1979 και
το 1986. Η διαδικασία αυτή, που δεν είχε ολοκληρωθεί σε ό,τι αφορούσε στις
διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον (αλλά και την αμερικανική βιομηχανία,
καθώς η Τεχεράνη ζητούσε εκτεταμένα προγράμματα συμπαραγωγής), ανακόπηκε με την Ισλαμική Επανάσταση. Οι παραδόσεις των ιρανικών Tomcat
ξεκίνησαν στις ΗΠΑ στα μέσα του 1975, αν και τα πρώτα αεροπλάνα δεν έφτασαν σε ιρανικό έδαφος παρά στις αρχές του 1976. Η αξιοποίησή τους δεν ήταν
ιδιαίτερα ταχεία και τον Φεβρουάριο του 1979 οι πληροφορίες αναφέρουν ότι
περίπου 60 πιλότοι και 24 ΧΟΣ (Χειριστές Οπλικών Συστημάτων) ήταν διαθέσιμοι με την εκπαιδευτική διαδικασία να συνεχίζεται στο Εσφαχάν, έναντι του
σχεδιασμού για 100 πληρώματα έως το 1981.
Η προσπάθεια διατήρησης του αξιόμαχου του στόλου των F-14 από το νέο καθεστώς ήταν απόλυτη προτεραιότητα και τα Tomcat είχαν εκτεταμένη δράση
την πολεμική περίοδο του 1980-1988, στην οποία όμως θα αναφερθούμε