FORUM
Το ερώτημα βέβαια που παραμένει αναπάντητο είναι εάν το ATR 72ASW σήμερα ( που έχει πλέον ξεπεράσει τα προβλήματα της ανάπτυξής του ) θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική , οικονομικότερη υποψηφιότητα για την ικανοποίηση των αναγκών του ΠΝ . Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί στις πολλές διαστάσεις μάλιστα που περιλαμβάνει . Το ATR 72ASW , με βάση το τακτικό σύστημα AMASCOS της Thales ( που χρησιμοποιείται επίσης και στα CN235MP της Τουρκικής Ακτοφυλακής ), είναι ένα αεροσκάφος που έχει εν πολλοίς αναπτυχθεί για τις τουρκικές ανάγκες . Οποιαδήποτε διαφοροποίηση εξοπλισμού / οπλισμού ( που σε κάποια συστήματα όπως το ραντάρ και το ESM θα ήταν αναγκαίο και για λόγους περιφρούρησης των δυνατοτήτων του ελληνικού ΑΦΝΣ ) θα απαιτούσε επιπλέον κόστος πιστοποίησης . Σχεδόν έξι χρόνια μετά τον ελληνικό διαγωνισμό του 2009 , η κατάσταση της αγοράς όπως περιγράφηκε παραπάνω δεν έχει αλλάξει σημαντικά : εκτός του ATR 72ASW , η μοναδική άλλη υποψηφιότητα που έχει προστεθεί στον σχετικό κατάλογο με πλήρεις δυνατότητες ASuW / ASW είναι το C295 . Σύμφωνα με το Πολεμικό Ναυτικό , μετά το 2009 « εξετάστηκαν ενδελεχώς για περισσότερο από τρία χρόνια όλες οι πιθανές λύσεις , συμπεριλαμβανομένων διαφορετικών τύπων ( ATR 72 , CΝ235 , C295 , S-3 , Atlantique 2 , Q300 / 400 ), και όλες οι άλλες απορρίφθηκαν ως υποδεέστερες επιχειρησιακά και τεχνικά , καθόσον όλα αυτά τα αεροσκάφη ήταν σαφώς υποδεέστερης κατηγο-
ρίας σε σχέση με τα P-3B , που διέθετε και επιχειρούσε το ΠΝ , πριν από την καθήλωσή τους . Επιπλέον , για όλα τα υπόλοιπα Α / Φ θα απαιτούνταν η απόκτηση και η ανάπτυξη νέων υποδομών και φυσικά ανταλλακτικών και επίγειου εξοπλισμού , που είναι φυσικό να ανέβαζε ακόμα περισσότερο το κόστος μιας τέτοιας απόφασης ». Η θέση αυτή μπορεί βέβαια να απαντάει μερικώς στο παραπάνω ερώτημα , αλλά αφήνει αναπάντητο το εάν ένα καινούργιο δικινητήριο αεροπλάνο θα είχε τελικά κόστος « κύκλου ζωής » μικρότερο από αυτό που θα έχει αντίστοιχα το εκσυγχρονισμένο Orion . Μια λύση όμως με την υιοθέτηση ενός εκ των δύο κατάλληλων δικινητήριων τύπων ( ATR 72 και C295 ) για όλο το συνολικό φάσμα αποστολών θα μπορούσε να ακολουθήσει την ίδια πορεία με το πρόγραμμα P-3B AUP : η ανάπτυξη ενός τακτικού συστήματος ( όπως το M2IMS ) θα μπορούσε να ανατεθεί σε ελληνική εταιρεία ( όπως στην ISI , που είναι και η μοναδική στη χώρα μας με τέτοιες δυνατότητες ) διασυνδέοντας και ολοκληρώνοντας συστήματα και όπλα της επιλογής του ΠΝ . Το πρόβλημα σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν το ποιος θα αποτελούσε τον φορέα που θα υλοποιούσε το πρόγραμμα , θα επέλυε προβλήματα , θα πιστοποιούσε το αεροπλάνο και θα το παρέδιδε στο ΠΝ , το οποίο προφανώς δεν έχει ούτε την τεχνογνωσία , το προσωπικό , τα μέσα ούτε και τη … διάθεση να αναλάβει ένα τέτοιο έργο . Μια άλλη υποψηφιότητα θα μπορούσε να είναι η EAB , αν και αυτή θα αντιμετώπιζε το ίδιο φάσμα προβλημάτων ( οι μνήμες από τη μοναδική άλλη αντίστοιχη απόπειρα στην Ελλάδα με το ARTEMIS 30 μπορεί να έχουν ξεθωριάσει αλλά υπάρχουν ). Επομένως , η λύση του εκσυγχρονισμού των P-3B θα πρέπει να ειδωθεί μέσα από τις παραπάνω αλλά και άλλες παραμέτρους στις οποίες έχουμε αναφερθεί από τις σελίδες μας . Ως κατακλείδα να υπογραμμίσουμε ότι είναι άλλο πράγμα να ασκεί κανείς κριτική σε μια απόφαση σε τεχνικές και οικονομικές διαστάσεις ( και πάντα με την επιφύλαξη των υπαρχόντων πληροφοριών ) και άλλο να … αμφισβητεί τις αποφάσεις θεσμοθετημένων οργάνων σχετικά με την σκοπιμότητα ή την ορθότητα της προτεραιότητας έναντι άλλων εξοπλιστικών αναγκών , όπως δυστυχώς έκαναν διάφοροι … « ναύαρχοι της πολυθρόνας », που μάλλον … γνωρίζουν περισσότερα από το ΓΕΝ και το ΑΝΣ . Στη χώρα βέβαια όπου ο « πρωθυπουργός των Ιμίων », σε μια αναίσχυντη απόπειρα « ποντίου πιλάτου » να αποποιηθεί των ευθυνών του , έρχεται μια δεκαπενταετία αργότερα να αμφισβητήσει τις αποφάσεις της κυβέρνησής του για την αμυντική θωράκιση της χώρας και την προσπάθεια να κλείσει η « κερκόπορτα » που ο ίδιος άνοιξε , μπορεί άραγε να περιμένει κάτι διαφορετικό από κάποιους πολίτες της ;
06 / 2015 5