Η προμήθεια ενός νέου αεροσκάφους για την
ενίσχυση και στη συνέχεια για την αντικατάσταση
των Phantom της Ισραηλινής Αεροπορίας (IAF)
ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 90, αν
και καταλυτικός παράγοντας ήταν ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου το 1991, όταν το Ισραήλ δέχθηκε
τους ιρακινούς πυραύλους Scud. Ήταν τότε που η
εμβέλεια των μελλοντικών ισραηλινών μαχητικών έγινε κυρίαρχος παράγοντας, προκειμένου
να μπορούν να αποτελούν αποτροπή στις μακρινές απειλές. Η πρώτη ισραηλινή αντίδραση στη
σχετική απαίτηση ήταν η παραγγελία 21 F-15I
Ra’am, αγορά που συμπληρώθηκε έναν χρόνο
αργότερα με άλλα τέσσερα αεροπλάνα, όταν
υπήρξαν διαθέσιμα νέα κονδύλια της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας. Τα μαχητικά μπήκαν σε υπηρεσία από τον Ιανουάριο του 1998 με
την 69η Μοίρα «Hammers» στην αεροπορική
βάση Hatzerim και έκτοτε αποτελούν την αιχμή
του… μακρύτερου πλέον δόρατος της IAF. Ήδη
όμως εκείνη την εποχή και με την κλιμάκωση
της απειλής του Ιράκ είχε δρομολογηθεί μια νέα
αγορά επιπλέον μαχητικών κρούσης μεγάλης
εμβέλειας. Το ισραηλινό υπουργείο Άμυνας όμως
αποφάσισε να εξετάσει και εναλλακτικές λύσεις,
καθώς το κόστος των F-15I θεωρούνταν απαγο-
ρευτικό για τους αριθμούς που απαιτούνταν απομυζώντας την αμερικανική βοήθεια για πολλά
χρόνια. Ισραηλινές πηγές αναφέρουν ότι όλοι οι
Αμερικανοί κατασκευαστές υπέβαλαν προτάσεις,
συμπεριλαμβανομένης και της McDonnel Douglas (προ της συγχώνευσής της με την Boeing), για
τη διθέσια έκδοση του Super Hornet που φάνηκε
να ενδιαφέρει το Ισραήλ. Τελικά, το 1997 οι δύο
υποψηφιότητες που υπήρχαν στο τραπέζι ήταν το
F-15I και το F-16I, μια διθέσια έκδοση του Fighting Falcon βελτιστοποιημένη για βαθιά διείσδυση
και κρούση. Η διαφοροποίηση στις επιλογές ήταν
ότι τα διαθέσιμα κονδύλια μπορούσαν να υποστη06/2015
33