ΙΣΤΟΡΙΑ
Douglas F3D Skyknight
Οι ομοιότητες του Sparrow I με τις κατοπινές γενιές ήταν μάλλον λίγες...
Στο βελτιωμένο F3D-2 του 1951/52 υπήρχε πρόβλεψη για τους κινητήρες
J46, η οποία όμως ουδέποτε υλοποιήθηκε. Η φωτογραφία έχει ημερομηνία
Δεκεμβρίου 1952 και πάλι από τη μοίρα VC-3.
Αεροπορία «συγκινήθηκε» προς στιγμή από το τεράστιο
ΧF3D-1, καθώς το συμπεριέλαβε τελικά στο fly-off
του 1948 με τα προαναφερθέντα και πολύ μεγαλύτερα
XF-87 και XF-89. Τελικά επικράτησε, αν και οριακά, το
Scorpion της Northrop. Ίσως εναντίον του F3D να συνηγόρησε η μέτρια οροφή μάχης (38.000 πόδια) ως αποτέλεσμα του υψηλού πτερυγικού φόρτου. Η Douglas θα
χρειαζόταν να περιμένει λίγα χρόνια ακόμη προκειμένου
να υιοθετηθεί επιχειρησιακά -έστω και με αρκετές αλλαγές- ναυτικό αεροπλάνο της από την USAF (το στρατηγικό βομβαρδιστικό A3D που εξελίχθηκε στο Β-66).
Τον Μάρτιο του 1949 το Bureau of Aeronautics διέταξε
να λάβουν χώρα δοκιμές πιστοποίησης σε αεροπλανοφόρο (προσνηώσεις και απονηώσεις), οι οποίες και
διεξήχθησαν από τις 4/8/1949 έως και την 1/2/1950.
Λόγω των μάλλον απογοητευτικών αποτελεσμάτων που
Απονήωση F3D-2Μ από
αεροπλανοφόρο με καταπέλτη
στις 30/6/1954.
110
01/2015
Οι AAM-N-2
Sparrow I
δοκιμάστηκαν
για πρώτη
φορά από τη
μοίρα VX-4 στο
δεύτερο XF3D-1
(Φθινόπωρο
1952).
Το πρώτο από τα 16 πυραυλοφόρα σκάφη F3D-2Μ.
ουσιαστικά απέκλειαν ως επικίνδυνες τις νυκτερινές απονηώσεις με χρήση
καταπέλτη ατμού, αποφασίστηκε αρχικά ο τύπος να δρα μόνο από βάσεις
ξηράς. Πράγματι τα 28 F3D-1, εκ των οποίων το πρώτο απογειώθηκε στις
13/2/1950, ξεκίνησαν να παραδίδονται στη Σύνθετη Μοίρα VC-3 με έδρα το
Moffett Field (Καλιφόρνια) τον Δεκέμβριο του 1950. Λίγες εβδομάδες μετά,
τον Ιανουάριο του 1951, ακολούθησαν οι Πεζοναύτες και συγκεκριμένα η
μοίρα VFM(N)-542 στο El Toro (επίσης στην Καλιφόρνια). Στο τέλος του 1951
μετέπεσε στον τύπο και η VFM(N)-531 διατηρώντας παράλληλα και τα τελευταία επιχειρησιακά F7F. Αυτές ήταν οι μόνες τρεις μονάδες που χρησιμοποίησαν το F3D-1 με κύριο σκοπό την εκπαίδευση των αεροπόρων. Σε ναυτική
υπηρεσία ο τύπος ονομάστηκε επισήμως Skyknight, αν και αναφέρεται και
ως… Skynight.
To πραγματικό «βάπτισμα του πυρός» με μονάδες πρώτης γραμμής το έλαβε
τελικά μόνο το πολυπληθέστερο F3D-2. Αυτό είχε παραγγελθεί ήδη από τον
Οκτώβριο του 1949 και βρέθηκε για πρώτη φορά στον αέρα στις 14/2/1951
ενσωματώνοντας μικροαλλαγές για λιγότερο προβληματική χρήση του καταπέλτη και του αγκίστρου ανάσχεσης. Σε αντίθεση με το τι υποστηρίζουν ακόμη
και σήμερα κάποιες πηγές που το περιγράφουν ως αποκλειστικά «στεριανό» μαχητικό, το F3D-2 βγήκε πράγματι στη θάλασσα σε αεροπλανοφόρα
(«cruise deployment») και μάλιστα τρεις φορές, όλες στη Μεσόγειο. Έπειτα
από νέες δοκιμές πιστοποίησης που πραγματοποιήθηκαν από τις 23/2/1951
μέχρι τις 7/12/1951, η Σύνθετη Μοίρα VC-4 ταξίδεψε με τα καινούργια της
F3D-2 κατ’ αρχάς το 1952 στο αεροπλανοφόρο «Coral Sea», στη συνέχεια
τον χειμώνα 1952/53 στο «αδελφό» αεροπλανοφόρο «Midway» και τέλος
το 1953 στο αεροπλανοφόρο «Lake Champlain». Στην ίδια ακριβώς Μοίρα