2
1. Ένα πρώιμο
F3D-1 το 1950
με εκτεταμένα
τα πλευρικά
αερόφρενα.
1
3
2. Πετώντας
πάνω από την
περίφημη
γέφυρα του Σαν
Φρανσίσκο με
ένα F4U και ένα
F6F. Η Σύνθετη
Μοίρα VC-3
χρησιμοποιούσε
το 1950/51
πολλούς τύπους
αεροσκαφών.
3. Λίγο μετά
τη VC-3,
και η μοίρα
VFM(N)-542 του
USMC παρέλαβε
το F3D-1.
4. Οι αρχικές
δοκιμές
πιστοποίησης
το 1949/50 ήταν
απογοητευτικές.
δες, το σχέδιο του Heinemann ήταν πιο «συμπαγές» από εκείνο της Grumman, καθώς είχε ολικό μήκος 13,9 m, εκπέτασμα 15 m, επιφάνεια πτερύγων
37,2 τετραγωνικών μέτρων, κενό βάρος 6,9 τόνους και μέγιστο βάρος απονήωσης 12,6 τόνους. Το εσωτερικό μόνο καύσιμο (αποκλειστικά στην άτρακτο σε τρεις δεξαμενές) έφτανε τα 5.100 λίτρα, ενώ εξωτερικές δεξαμενές θα
μπορούσαν να μεταφέρουν άλλα 1.135 λίτρα (2x568) για τις εναέριες περιπολίες μάχης ή έως 2.270 λίτρα (2x1.135) για τις πτήσεις μεταστάθμευσης.
Το ευρύχωρο -και με εξαιρετική ορατότητα- κόκπιτ επέτρεπε τη διάταξη sideby-side, για πρώτη φορά σε ναυτικό αεροσκάφος προοριζόμενο για χρήση
και από αεροπλανοφόρα μαζί με το σύγχρονό του βομβαρδιστικό AJ Savage
της ΝΑΑ. Για λόγους κόστους και μείωσης του βάρους δεν υιοθετήθηκαν
από τον Heinemann εκτινασσόμενα καθίσματα, υπήρχε
όμως ένα τούνελ διαφυγής σε στυλ τσουλήθρας εκτεινόμενο προς τα πίσω και κάτω, με την έξοδό του ανάμεσα στις εισαγωγές αέρα των δύο κινητήρων. Η ηλεκτρονική «καρδιά» του μαχητικού θα ήταν το καλύτερο ίσως
ΣΕΠ υπό ανάπτυξη πριν την Κορέα, το Westinghouse AΝ/
ΑPQ-35, το οποίο περιλάμβανε δύο ξεχωριστά ραντάρ
στο ρύγχος: το τεράστιο APS-21 για έρευνα και το APS-26
για εγκλωβισμό και έλεγχο πυρός. Ένα τρίτο -μικρό- ραντάρ, το APS-28 που προειδοποιούσε για επιθέσεις από
πίσω (tail warning), ήταν τοποθετημένο στην ουρά.
Στον αέρα και σε υπηρεσία
Τον Απρίλιο του 1946 το φυσικού μεγέθους πρόπλασμα
του αεροπλάνου που αναφέρθηκε παραπάνω επιθεωρήθηκε στις εγκαταστάσεις της Douglas και υπογράφτηκε άμεσα με την εταιρεία μια επιστολή προθέσεων για
την κατασκευή τριών πτητικών πρωτοτύπων, γνωστών
πλέον ως ΧF3D-1. Αν και η πρώτη πτήση αναμενόταν
εντός του 1947, τελικά το πρώτο ΧF3D-1 απογειώθηκε
μόλις στις 23/3/1948, το δεύτερο στις 6/6/1948 και το
τρίτο στις 7/10/1948. Αν και σαφέστατα «underpowered» (με χαμηλό λόγο ώσης προς το βάρος, καθώς
την εποχή εκείνη ο Westinghouse 24C δεν ξεπερνούσε
στην απογείωση τις 3.000 λίβρες ή τα 1.360 κιλά), τα
τρία σκάφη άρεσαν πάρα πολύ στο Ναυτικό που εντός
του 1948 παρήγγειλε 28 F3D-1 αξίας 50 εκ. δολλαρίων. Κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι ακόμη και η
4
01/2015
109