βώς κάνει η Northrop Grumman . Να θυμίσουμε ότι η Northrop έχει επίσης αποκτήσει μεγάλη τεχνογνωσία LO ( Low Observable ) με το πρόγραμμα ATF ( Advanced Tactical Fighter ) και την υποψηφιότητα του YF-23 . Η συγκεκριμένη σχεδίαση μπορεί να έχασε τελικά από το YF-22 , αλλά σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις ήταν πολύ πιο στελθ από το αεροπλάνο των Lockheed / Boeing / General Dynamics .
Τι ξέρουμε για το LRS-B ;
Μια τίμια απάντηση στο ερώτημα αυτό για το τεράστιο -από άποψη κόστους αλλά και σπουδαιότητας για την αμερικανική αεροπορική βιομηχανία- πρόγραμμα είναι … σχεδόν τίποτα , οπότε το όλο θέμα ανάγεται σε εκτιμήσεις ( και εικασίες )! Το σχήμα του LRS-B υπαγορεύεται από την αποστολή του : την ικανότητα να παραμένει « αθέατο » στα ραντάρ αεράμυνας και μάλιστα σε άξονες εκτός του μετωπικού και πρόσθιου πλευρικού . Τα περισσότερα στελθ μαχητικά μεγιστοποιούν την προστασία της στελθ τεχνολογίας στο πρόσθιο ημισφαίριο ή το μετωπικό τεταρτημόριο . Εξαίρεση αποτελούν τα βομβαρδιστικά και πιθανότατα τα στρατηγικά αναγνωριστικά , εάν αποδεχθούμε την ύπαρξη του RQ-180 , που για να ικανοποιήσουν την απαίτηση του « σφαιρικού VLO » βασίζονται όλα μέχρι σήμερα σε διάταξη « ιπτάμενης πτέρυγας », χωρίς διακριτή δηλαδή άτρακτο-πτέρυγα ( blended wing-fuselage ) και χωρίς « κατακόρυφες » επιφάνειες ελέγχου . Έτσι , εκτός και αν υπάρχει κάποια ριζοσπαστική εξέλιξη στην τεχνολογία VLO , το LRS-B αναμένεται λογικά να έχει μια τέτοια διάταξη . Επιπλέον , όλες οι σχεδιάσεις βομβαρδιστικών της Northrop παραδοσιακά ήταν « ιπτάμενες πτέρυγες » και της Northrop Grumman στη συνέχεια ( συμπεριλαμβανομένου και του X-47B , το σχήμα του οποίου η εταιρεία έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα ως teaser για το νέο βομβαρδιστικό ) είχαν τη μορφή του B-2 , γνωστή ως « cranked-kite » με χείλος προσβολής σε βέλος και χείλος εκφυγής σε σχήμα « W ». Άρα , οποιαδήποτε παρέκκλιση από την … πεπατημένη θα αποτελούσε έκπληξη και σίγουρα θα γεννούσε ερωτήματα για άγνωστες εξελίξεις της τεχνολογίας στελθ . Αντίστοιχα , επίσης για το μέγεθος του νέου βομβαρδιστικού , μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν . Ακόμη και αν οι δυνατότητες επανασχεδίασης του B-2 με την ισχύ των σύγχρονων υπολογιστών είναι δυνατή , η βασική σχεδίαση της « ιπτάμενης πτέρυγας » θα « υποφέρει » από τις ίδιες αδυναμίες , έστω και απομειωμένες . Το μοναδικό χαρακτηριστικό που βελτιώνει μια σχεδίαση « ιπτάμενης πτέρυγας » είναι ότι οι αεροδυναμικές αυτές μορφές έχουν μεγάλο λόγο μεταφοράς καυσίμου έναντι του όγκου / βάρους ( high fuel fraction ). Το RQ-180 φαίνεται να αποτελεί τον « χαμένο κρίκο » στην πρόταση της Northrop Grumman . Όσοι μάλιστα « διακινδυνεύουν » να στοιχηματίσουν , θεωρούν ότι το LRS-B θα είναι ένα υπό κλίμακα B-2 , βελτιστοποιημένο όμως με τις ( πολύ μεγάλες ) εξελίξεις στις CFD / CEM …, δηλαδή ένα … μεγεθυμένο RQ-180 . Η αποστολή του LRS-B είναι και πάλι αυτή που καθορίζει το μέγεθος του νέου αεροσκάφους σε διάφορες παραμέτρους , κυριότερα την ακτίνα δράσης / εμβέλεια / αυτονομία και το μεταφερόμενο οπλικό φορτίο . Το σημερινό αμερικανικό δόγμα στρατηγικής ισχύος σε ό , τι αφορά στην « παγκόσμια πρόσβαση » ( Global Reach ) εδράζεται στην υποστήριξη αεροπορικών επιχειρήσεων με εναέριους ανεφοδιασμούς σε αποστάσεις έως και 500 ναυτικά μίλια από τα όρια της εχθρικής αεράμυνας , προκειμένου να πληγούν στόχοι στα 1.500- 2.000 ναυτικά μίλια εντός της εχθρικής ενδοχώρας . Το πλαίσιο αυτό υπαγορεύει στο LRS-B να έχει επιχειρησιακή ακτίνα δράσης τουλάχιστον 2.500 ναυτικών μιλίων . Η ακτίνα αυτή δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί , αλλά υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που λειτουργεί « ανταγωνιστικά ». Σύμφωνα με τη συνθήκη περιορισμού των στρατηγικών όπλων New START ( Strategic Arms
Η διαφορετικότητα στις αποστολές τους έχει διαχωρίσει τους δρόμους μαχητικών ( καταδιωκτικών ) και βομβαρδιστικών στελθ , με τα δεύτερα να βασίζονται σε σχεδιάσεις « ιπτάμενης πτέρυγας ».
Η Northrop είχε διερευνήσει τον χώρο των τεχνολογιών στελθ με το « Tacit Blue ».
12 / 2015 79