FORUM
χωρίς να είναι στηριγμένες σε σκοπιμότητες και ευθυνοφοβία . Σημειώναμε όμως ότι δεν ήταν μόνο το παλιό υλικό που απαιτούσε αλλαγές , αλλά και τα πιο σύγχρονα μαχητικά που χρειάζονταν επίσης σημαντικές τομές . Η διατήρηση μιας τόσο δυσβάστακτης οροφής αεροσκαφών αποδεικνυόταν αδιέξοδη , αν και το θέμα αποτελούσε ταμπού στην ελληνική πραγματικότητα της ανάγκης να ευημερούν οι αριθμοί . Αναρωτιόμασταν ποιο είναι το πραγματικό κόστος έναντι της απόδοσης διατήρησης τόσο μεγάλου αριθμού αεροσκαφών στο ελληνικό οπλοστάσιο ( ειδικά με το τεράστιο λειτουργικό κόστος που λίγοι έδειχναν να κατανοούν και ακόμη λιγότεροι να λαμβάνουν υπ ’ όψιν ), όταν αδυνατούμε να τα υποστηρίξουμε και να αποκομίσουμε έτσι την αντίστοιχη αεροπορική ισχύ ; Επισημαίναμε ότι υποστήριξη δεν σημαίνει μόνο … καύσιμα αλλά και την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση ( και διατήρηση διαθεσιμότητας ) του ιπτάμενου και τεχνικού προσωπικού που τα στελεχώνει , σύγχρονα και κατάλληλα όπλα που να πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητές τους , συστήματα αυτοπροστασίας που να μεγιστοποιούν τις πιθανότητες επιβίωσής τους στο όλο και απειλητικότερο πεδίο μάχης , συμπλήρωση και διατήρηση στον μέγιστο δυνατό βαθμό των υποδομών εξυπηρέτησής τους , παροχή αεράμυνας και φύλαξης των εγκαταστάσεων , συντήρηση των χώρων εργασίας και διαμονής του προσωπικού και πολλά άλλα . Σημαίνει επίσης και τη διατήρηση της μαχητικής τους ικανότητας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο σ ’ όλο το διάστημα της προβλεπόμενης επιχειρησιακής καριέρας τους με την υλοποίηση προγραμμάτων έγκαιρου εκσυγχρονισμού . Ωστόσο , διαπιστώναμε ότι διαχρονικά στην Ελλάδα αγοράζαμε πανάκριβα μαχητικά αεροσκάφη , χωρίς να διασφαλίζουμε επάρκεια όπλων και ανταλλακτικών , χωρίς προβλέψεις συμβάσεων υποστήριξης FOS ( Follow On Support ), με αποτέλεσμα τη χαμηλή διαθεσιμότητα και τελικά τη σύντομη απαξίωση της τεράστιας επένδυσης . Επιπλέον όμως ανακαλύπταμε και τη συνέχιση της πρακτικής της παραγγελίας συστημάτων και όπλων των νέων μαχητικών που αποκτούσαμε με το … σταγονόμετρο , με αποτέλεσμα οι δυνατότητές τους όχι μόνο να μην αξιοποιούνται στο έπακρο , αλλά αντίθετα να υποβαθμίζονται . Ρωτούσαμε λοιπόν ποιο νόημα έχει να λέμε ότι διαθέτουμε 300 ( σύμφωνα με την τότε « οροφή ») μαχητικά , όταν οι
διαθεσιμότητες είναι χαμηλές , το προσωπικό να τα στελεχώσουμε και να τα υποστηρίζουμε λίγο , τα όπλα και συστήματα για να εκτελέσουν σωστά την αποστολή τους περιορισμένα ή και παρωχημένα και τα προβλεπόμενα προγράμματα εκσυγχρονισμού για τη διατήρηση της μαχητικής ικανότητας ανύπαρκτα ; Απάντηση βέβαια δεν υπήρχε , γιατί τότε εν έτει 2009 , προ κρίσης , προσδοκούσαμε ακόμη ότι το επόμενο πρόγραμμα Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους θα συνέχιζε την πρακτική τής … ευημερίας των αριθμών , έστω και αν η πραγματικότητα υπέφερε . Σήμερα , εν έτει 2015 και μετά από έξι χρόνια αδυσώπητης κρίσης , πόσα από τα παραπάνω έχουν αλλάξει ; Τα περισσότερα έχουν αλλάξει … αλλά και αυτά προς το χειρότερο ! Εάν λοιπόν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο , θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση τώρα με μερικές γενναίες αποφάσεις και κυρίως προγραμματισμό για την επόμενη μέρα .
Του Τάσσου Αναστασιάδη ///////
Η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων
Η πρόθεση των δύο τελευταίων κυβερνήσεων να ιδιωτικοποιήσουν τα περιφερειακά αεροδρόμια είναι μια υπόθεση που αφορά όχι μόνο στην αεροπορική κοινότητα , αλλά ( κυρίως ) στην ελληνική οικονομία . Η μέχρι στιγμής διαδικασία στηρίζεται σε μια ασάφεια ..., όχι δημιουργική αλλά πραγματική . Η ιδιωτικοποίηση προβλήθηκε ως λύση για την ανάπτυξη των περιφερειακών αεροδρομίων , καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια , η κατάσταση όμως διευκολύνθηκε από την εύρεση του αγοραστή / αναδόχου . Επιπλέον , η τωρινή κυβέρνηση αποδέχθηκε την απόφαση για πολιτικούς λόγους , αν και δεν φαίνεται να αποδέχεται τη χρησιμότητά της . Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να τεθεί όμως είναι : ποιος πραγματικά είναι ο στόχος της ιδιωτικοποίησης και ποιες ανάγκες πρέπει να καλυφθούν από αυτήν την κίνηση ; Η απάντηση θα καθορίσει και το ακόμα ουσιαστικότερο ζήτημα : αν η συμμετοχή των ιδιωτών στα περιφερειακά αεροδρόμια είναι απαραίτητη . Η λύση της εκχώρησης που έχει υιοθετηθεί , με αρχική πληρωμή ενός ποσού και ετήσιες καταβολές χωρίς άλλο ουσιαστικό πλαίσιο , είναι ένα μοντέλο που έχει σημαντικά πλεονεκτήματα σε ό , τι αφορά στα κρατικά ταμεία . Ωστόσο , αφήνει πολλά ζητήματα ανοικτά κυρίως όσον αφορά στο κόστος χρήσης αλλά και στις γενικότερες υποχρεώσεις του αναδόχου . Αντίθετα , εάν στόχος της κυβέρνησης είναι η αναμόρφωση και κατ ’ επέκταση η πετυχημένη λειτουργία των αεροδρομίων , έμφαση πρέπει να δοθεί στις επενδύσεις σε επίπεδο αεροπορικής λειτουργίας και στη διατήρηση των τελών χρήσης σε χαμηλό κόστος ( στις κατηγορίες κίνησης που η διαμόρφωση των τελών έχει σημασία ). Επίσης αξίζει να κρατήσουμε ψηλά στην ατζέντα της συζήτησης και το ζήτημα της καταβολής ενός εύλογου αντιτίμου πριν από τη μετάβαση στο νέο καθεστώς . Στα αεροδρόμια -ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται- έχουν επενδυθεί σημαντικά κρατικά κονδύλια και η παραχώρηση χωρίς αντίτιμο ακόμα και σε τοπικές αρχές -όπως είχε γίνει παλιότερα με τα στρατόπεδα- είναι αδιανόητη . Στα σχέδια για την αλλαγή του καθεστώτος των αεροδρομίων είναι απαραίτητο να αξιολογηθεί τόσο η γενικότερη συνεισφορά των αεροδρομίων στις τοπικές κοινωνίες όσο και οι αναπτυξιακές προοπτικές που θα προσφέρουν σε κάθε περιοχή . Σε νησιά για παράδειγμα όπου ο μαζικός τουρισμός δεν πρέπει ή δεν υπάρχει λόγος να αναπτυχθεί , δεν έχει ουσιαστικό νόημα η κατασκευή ενός αεροδρομίου- « λευκού ελέφαντα » μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει μια μεγάλη επένδυση και αντίστοιχα τέλη λειτουργίας . Για ακόμη μια φορά η λύση δεν είναι να γίνει η ιδιωτικοποίηση αυτοσκοπός , απλά για να είμαστε χαρούμενοι επειδή έγινε , αλλά να προωθηθεί ως μια διαδικασία που θα αναβαθμίσει τα περιφερειακά αεροδρόμια καθιστώντας τα μοχλό ανάπτυξης προσαρμοσμένο στη συγκεκριμένη περιοχή της Ελλάδας και στις συνθήκες που επικρατούν εκεί .
4 / 2015 5