ΑΝΑΛΥΣΗ
Πολεμική Αεροπορία 2025
εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά αποκτά και δυναμική. Εκτός του προγράμματος που βρίσκεται ήδη σε υλοποίηση για την Αεροπορία της Ταϊβάν, η Νότιος
Κορέα εξακολουθεί να επιδιώκει την αναβάθμιση του δικού της στόλου των
F-16C/D, αν και προς το παρόν η τήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στη χρηματοδότηση του προγράμματος F-35 και του εγχώριου μαχητικού KF-X έχει καθυστερήσει τις νοτιοκορεατικές εξελίξεις. Σύμφωνα επίσης με τη Lockheed
Martin, η Σιγκαπούρη βρίσκεται «προ των πυλών» υπογραφής συμφωνίας
για τα δικά της Fighting Falcon, ενώ και η USAF μπορεί να έχει προς το παρόν
παγώσει το αντίστοιχο πρόγραμμα CAPES, αλλά η υλοποίησή του παραμένει
πάντοτε ένα σοβαρό ενδεχόμενο.
Να υπενθυμίσουμε ότι το φάσμα της επιλογών ενός προγράμματος εκσυγχρονισμού είναι ευρύ, αλλά τα κυρίαρχα σενάρια είναι δύο:
Στο πρώτο και «οικονομικότερο» σενάριο, 55 Peace Xenia III Block 52+ και
30 Peace Xenia IV Block 52Μ εκσυγχρονίζονται σε ένα κοινό επίπεδο F-16V
αποκτώντας ραντάρ AESA. Τα 38 Peace Xenia II Block 50 εκσυγχρονίζονται με
ανακύκλωση απαρτίων που θα προέλθουν από τα PX III και PX IV, συμπεριλαμβανομένων των ραντάρ APG-68 (V)7/9, αποκτώντας τις δυνατότητες που
έχουν σήμερα τα μαχητικά PX IV, ενώ 32 Peace Xenia I Block 30 εκσυγχρονίζονται με ανακύκλωση απαρτίων από τα PX III αποκτώντας και αυτά περίπου
τις σημερινές δυνατότητες των Block 52+.
Στο δεύτερο, «απόλυτο» σενάριο, συνολικά 123 F-16 (30 PX IV, 55 PX III και
38 PX II) εκσυγχρονίζονται στο κοινό πρότυπο F-16V, όλα με ραντάρ AESA,
ενώ 32 PΧ I Block 30 αναβαθμίζονται με ανακύκλωση απαρτίων στο πρότυπο
των σημερινών PX IV.
Φυσικά υπάρχουν και όλες οι ενδιάμεσες επιλογές που κλιμακώνουν το
αποτέλεσμα αλλά και το κόστος. Η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος
(συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης των πρωτοτύπων και των δοκιμών,
της δυνατότητας αποδέσμευσης αεροσκαφών για μετασκευή και φυσικά της
χρηματοδότησης) έχει χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον 5-6 χρόνων, που πρέπει
όμως να τοποθετηθεί μέσα στο πλαίσιο της επόμενης δεκαετίας.
Στο πρώτο σενάριο η διαδικασία θα πρέπει να ξεκινήσει από τα μαχητικά
Block 52+ αποδεσμεύοντας απάρτια για τα αεροσκάφη Block 50, ακολουθούμενα από τα Block 52M και τα Block 30 αντίστοιχα. Στο δεύτερο σενάριο,
που έχει λιγότερες αλληλοεξαρτήσεις αλλά και υψηλότερο κόστος, η διαδικασία θα ξεκινήσει πιθανότατα από τα Block 50 που έχουν πλέον ξεπεράσει
το σημείο καμπής για MLU (Mid-Life Upgrade), για να ακολουθήσουν τα
26
04/2015
Block 52+/Block 30 και να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τα Block 52M. Και
στις δύο περιπτώσεις, σε κάποιο σημείο του προγράμματος πρέπει να γίνει
δυνατή η απόσυρση των F-4 εξοικονομώντας λειτουργικά κονδύλια, είτε για
το πρόγραμμα αναβάθμισης είτε για άλλες ανάγκες της ΠΑ. Φυσικά, ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των F-16 θα πρέπει να υποστηριχθεί από ένα ευρύτερο πλαίσιο αλλαγών (βλέπε αναφορά στο Forum του τρέχοντος τεύχους),
κυρίως την ενίσχυσή του με τα όπλα και τα συστήματα που θα αξιοποιήσουν
τους στόχους για τους οποίους έγινε η επένδυση.
Στο παραπάνω πλαίσιο τα Mirage 2000-5 Mk2 θα παραμείνουν προσηλωμένα στον ρόλο της αεράμυνας κ αι της στρατηγικής κρούσης μέσω της
αξιοποίησης των Scalp. Αντίστοιχα, θα παραμείνουν ως έχουν και τα Mirage
2000EGM/BGM, πιθανότατα με τη μετάπτωση ρόλων (κρούση-εγγύς υποστήριξη ή και ηλεκτρονική αναγνώριση ως πλατφόρμες ASTAC), διατηρώντας
και τις αποστολές TASMO. Τα μη εκσυγχρονισμένα Mirage θα υπηρετήσουν
έτσι μέχρι και το 2025 μεταφέροντας στη συνέχεια τα καθήκοντά τους στα
«-5Mk2».
Με το παραπάνω σκεπτικό η ΠΑ μέσα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2020
θα διαθέτει μια ιδιαίτερα αξιόμαχη δύναμη εκσυγχρονισμένων F-16, συνεπικουρούμενη από τον στόλο των Mirage. Έτσι θα γεφυρωθεί το χάσμα μέχρι να
είναι σε θέση να δρομολογήσει την αγορά ΝΜΑ, που θα είναι πλέον απαραίτητη για τη διατήρηση της αεροπορικής ισχύος μετά το 2025. π&δ