ΙΣΤΟΡΙΑ MiG-25 στην Ιρακινή Αεροπορία
ΙΣΤΟΡΙΑ MiG-25 στην Ιρακινή Αεροπορία
H αυτομόληση του Βίκτορ Μπελένκο , που το 1976 οδήγησε το MiG-25P της PVO στην Ιαπωνία και αποκάλυψε τα μυστικά του « Foxbat » στη Δύση , αποδέσμευσε τις πωλήσεις τού υπερμαχητικού . να έχουν άριστη φυσική κατάσταση , για να εκτελούν πτήσεις με 2,5 + Μαχ σε ύψη πάνω από τα 65.000 πόδια . Το κυριότερο βέβαια ήταν ότι έπρεπε να είναι απολύτως πιστοί στο κόμμα Μπαάθ . Έτσι οι χειριστές της 96 Μοίρας ήταν μια αποκλειστική , κλειστή ομάδα μέσα στην ΙQAF , απολαμβάνοντας ειδικά προνόμια και διακρίσεις . Αναφέρεται ότι τα αρχικά ιρακινά MiG ήταν εξαγωγικά μοντέλα απομειωμένων δυνατοτήτων , αν και οι απόψεις σχετικά με τις διαφορές της « export » έκδοσης από το MiG-25P σε υπηρεσία με την PVO διίστανται σε σημείο που δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστες . Υπάρχουν μάλιστα επιβεβαιωμένες αναφορές ότι τα « Foxbat » που εξήχθησαν σε διάφορες χώρες , διέφεραν μεταξύ τους σε επίπεδο εξοπλισμού και δυνατοτήτων και σχεδόν κανένα αεροσκάφος δεν ήταν ίδιο με άλλου χρήστη , κάτι που ίσχυε κυρίως για αναγνωριστικά μοντέλα . Επίσης αναφέρεται ότι τα ιρακινά « Foxbat-A » βασίζονταν στο MiG-25PD με εκτινασσόμενο κάθισμα KM-1Μ και ισχυρότερους κινητήρες R-15BD-300 . Αυτοί εξόπλιζαν τα MiG-25PD / PDS και είχαν αυξημένο όριο ζωής ( πέραν των 1.000 ωρών ) υπερδιπλάσιο των αρχικών μοντέλων . Τα ιρακινά αεροσκάφη ήταν εφοδιασμένα και με το εξαιρετικό RWR SPO-10 ( Sirena 3M ) που επιχειρησιακά απέδειξε την αξία του πέραν πάσης αμφιβολίας ( σημ . 2 ). Έτσι , σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις , τα « Foxbat » που παρέλαβε αρχικά η IQAF ήταν πιθανότατα μοντέλα MiG-25P με απομειωμένο εξοπλισμό , που αποκαταστάθηκαν στη συνέχεια σε επίπεδο MiG-25PDS ( βλέπε παρακάτω ). To τελευταίο , γνωστό κατά ΝΑΤΟ ως « Foxbat-E », προερχόταν από αναβάθμιση των αρχικών MiG-25P σε σοβιετική υπηρεσία στο ίδιο πρότυπο των μεταγενέστερων MiG-25PD , κάτι που φαίνεται ότι ίσχυε σε κάποιο βαθμό και για την ιρακινή περίπτωση . Όταν τα ιρακινά μαχητικά παραδόθηκαν , διέθεταν πιθανότατα το ραντάρ Smerch-A2 ( σημ . 3 ) σε συνδυασμό με τους παλαιότερους πυραύλους R-40 τόσο στην έκδοση καθοδήγησης ραντάρ R-40R όσο και στην έκδοση IR R-40T ( σημ . 4 ). Ο συνδυασμός αυτός , αν και έδινε στην ιρακινή αεροπορία δυνατότητα αναχαιτίσεων με εγκλωβισμούς πέραν του οπτικού ορίζοντα ( BVR ), μάλλον υπολειπόταν των προσδοκιών της Βαγδάτης , ειδικά σε σύγκριση με τον συνδυασμό F-14 / AIM-54 . Κάποιες πηγές μάλιστα αναφέρουν ότι το Smerch-A2 στερούνταν και της εφεδρικής λειτουργίας σε μήκη κύματος των 2 cm που διέθεταν τα σοβιετικά MiG-25P , προκειμένου να επιχειρούν σε περιβάλλον ισχυρών ECM . Από την άλλη , το Smerch-2A διέθετε διαμόρφωση αποκάλυψης στόχων μόνο σε αποστασιομέτρηση ( range-only ), που αποδείχθηκε μεγάλο πλεονέκτημα , καθώς οι αεροπορικές επιχειρήσεις γίνονταν σε περιβάλλον όλο και αυξανόμενης αποτελεσματικότητας ηλεκτρονικού πολέμου . Έχοντας ως υπόβαθρο αυτήν την κατάσταση , η Μόσχα ανταποκρίθηκε το 1983 και προχώρησε στην αναβάθμιση των δυνατοτήτων των ιρακινών « Foxbat-A », αντικαθιστώντας το αρχικό ραντάρ με την έκδοση Smerch- A3 . Το νέο σύστημα είχε εμβέλεια αποκάλυψης στόχων τουλάχιστον 100 χιλιόμετρα για αεροσκάφος μεγέθους βομβαρδιστικού , ενώ μπορούσε να τους εγκλωβίσει στα 50 χιλιόμετρα , κάτι που δεν βελτίωνε σημαντικά τις επιδόσεις του προκατόχου του στον τομέα αυτόν , αν και διέθετε σημαντικά μεγαλύτερη αντοχή σε αντίμετρα . Επέτρεπε όμως ( το σημαντικότερο για τον γράφοντα ) τη χρήση των R-40RD / TD που αποτελούσαν βελτιωμένες εκδόσεις των προκατόχων τους με αυξημένη αντοχή σε αντίμετρα ( ειδικά IRCM ) και περισσότερο ευαίσθητους / αποτελεσματικούς ερευνητές . Συνεργαζόμενοι με το νέο ραντάρ του MiG , οι πύραυλοι αυτοί είχαν εμβέλεια 45 τουλάχιστον χιλιομέτρων για την έκδοση R-40RD και
104 04 / 2015