ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ-ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ | Page 107

ολίγων σκευών των, ξυλίνων όλων. Υπάρχει και ολίγον ατσάλι. Το κρεμάμενον ρεβόλβερ.
Ξύλινες η γκλίτσες, τα κουτάλια ή κούτουλες, η καρδάρες, γαρδάρες εις τον Κιθαιρώνα.
ΧΑΡΤΗΣ 40 - Η κιάφα Μπαχαντούρη
όπου η στρούγκα που περιγράφει ο
Χατζόπουλος.
Τα
περισσότερα
σκεύη
έργα
του
γέρου τσέλιγγα. Ξύλινη και η φλογέρα
του μικρού Γεώργη, από ωραίον κλάδον
κουμαριάς. Εις ταύτην ο παππούς έμαθε
τον
εγγονόν
να
φυσά
γραφικάς
μελωδίας του ποιμενικού βίου. Το παιδί
γνωρίζει να περιγράφη με ήχους τας
συνήθειας των γιδιών. Πως πηγαίνουν
εις την βοσκήν, πως παίζουν και κουτουλούνται, πως εισέρχονται εις την στρούγκαν δια το
άρμεγμα, πως προπορεύονται το ''κεσέμια'', οι αρχηγοί και οδηγοί του ποιμνίου. Αι μελωδίαι
της φλογέρας έχουν το ακκομπανιαμέντο των από τους ήχους που σκορπούν εις λαγκάδια
και βουνοκορφές τα τροκάνια, η μπιμπίνιες και η κυπριές. Είς την καλύβαν κρέμεται ο
''τραμτζίκος'', το ασκί με το αλεύρι. πρόχειρη η αρτοποιία εις την στρούγκαν. Το καλυβάκι
έχει την ''βάστρα'' του, το μικρόν απλούν τζάκι, όπου ψήνουν εις σούβλαν κοψίδια, αλλά
και ολόκληρον το αρνί. Εκεί ψήνεται και το ψωμί των ποιμένων. Ρίχνουν εις την θράκαν το
βιαστικά ανακατεμένον με νερό αλεύρι και εις ολίγην ώραν έχουν έτοιμες τις ''κουκούλες'',
της λειψόπηττες. Έξω εις τους κλάδους των ελάτων κρέμονται τα ασκιά με το νερό, το
οποίον παγώνει ο δροσερός αέρας του βουνού. Ο γερο Λενάκης εις την κατωφέρειαν της
κιάφας κατασκεύασε μεγάλην στέρναν, η οποία δεν εξυπηρετεί μόνον τας ανάγκας του
ιδικού του ποιμνίου, αλλά και τας των γειτονικών στρουγκών. Αλλά και εδώ τα πρόβατα
έχουν να πιουν νερό ένα μήνα. Τα δροσίζει ο καιρός. Η ζέστη άγνωστη. Επανειλημμένως και
την ημέραν εκείνην βροχούλα ερράντισε την στρούγκαν. Παρά την καλυβούλαν έχουν
κατασκευάση χαριτωμένον ''στράτι'' κρεμαστόν κρεββάτι εις έλατα, αποτελούμενον από
κομμένους κλάδους ελάτων. Δροσερωτέραν κλίνην δεν θα έχη να ονειρευθή αθηναίος
άστεγος της εποχής. Αυτοσχέδιος σκαλίτσα το συνδέει με το έδαφος. Αλλά και μία έκπληξις.
Τα έλατα δεν είνε κατάλληλα προς ύπνον δι΄όλους. Αρκετοί πειράζονται από τον ίσκιον
των.
-''Τους πιάνει ο ίσκιος'', λέγουν οι μεν,
-''Τους τσιμπά μια ιδιαιτέρα μυίγα του ελάτου'', λέγουν οι δε
και άλλοι προσθέτουν, ότι αιτία του κνησμού είνε η σκόνη των βελοννοειδών φύλλων των
ελάτων, το ''πούσι''. Το αυτό φαινόμενον παρατηρείται και εις κοιμωμένους κάτωθεν
πουρναριών, πεύκων, κουμαριών. Αγνοώ εξ ιδίας πείρας τα συμβαίνοντα. Ητο καιρός δι
ύπνον όταν τα αηδόνια, τα κοτσύφια και η πέρδικες, την χαραυγήν και το βραδάκι αυταί,
είχαν ολόδροσον κελάδημα. Τα έλατα ευρίσκονται τώρα εις την παραγωγήν των
κουκουναριών των και οι κλάδοι των μοιάζουν με κηροπήγια. Κατά την γνώμην των
παλαιών, όταν τα έλατα έχουν πολλά κουκουνάρια, προμηνύεται ελαφρός ο χειμώνας. Και
άφθονος ο μελός των ελάτων, η ''βιεστούλα'' αλβανιστί εις τον Κιθαιρώνα. Τον Ιούλιον και
102