95
βουνοκορφή στάθηκε το έκτο βέλος και αμέσως, όλες οι βουνοκορφές του κόσμου απέκτησαν μυστήριο και αίγλη.
Η λύρα του Απόλλωνα συνεχίζει ν' αφήνει νότες στην πλάση, συγχρονίζοντας τις κινήσεις του παλικαριού.
Τα δύο επόμενα βέλη έφυγαν από το τεντωμένο τόξο ταυτόχρονα αλλά ακολούθησαν διαφορετική πορεία, όπως ήταν σχεδιασμένο. Το ένα άγγιξε τους βλαστούς και γέμισε η γη καρπούς και το άλλο τα άνθη, χαρίζοντας χρώματα και ευωδιές σε κάθε γωνιά.
Το ένατο βέλος ήταν αυτό που χάραξε τη ρότα των καραβιών σε θάλασσες και ωκεανούς και μήνυσε στα δελφίνια να προσέχουν τους ταξιδευτές της πλανεύτρας.
Γρήγορα εκτοξεύτηκε και το επόμενο, δίνοντας στο σούρουπο γαλήνη, στα σύννεφα μορφή, στο ουράνιο τόξο καμπυλότητα.
Το ενδέκατο βέλος, διαπέρασε το νου κάνοντας τη σκέψη καθάρια και τα πουλιά αγγελιοφόρους!
Ήρθε η ώρα!
Δίστασε για μια στιγμή ο γιος του ζωοδότη να τραβήξει το τελευταίο βέλος, το δωδέκατο, από τη φαρέτρα, αλλά ήταν μόνο για μια στιγμή. Όχι δεν ήταν αναποφάσιστος για το που θα το στείλει. Αυτό το ήξερε. Απλά για μία και μόνο στιγμή δείλιασε. Τεντώνει το τόξο και το αφήνει. Εκείνο ταξίδεψε όπως τα προηγούμενα και βρήκε όπως τα προηγούμενα την καρδιά των ανθρώπων χαρίζοντάς της τα μεγαλεία του! Φλόγα, ζέση, θάρρος, δύναμη, έρωτα και κόκκινο χρώμα!
Η καρδιά χτυπάει δυνατά, οι άνθρωποι αποκτούν σκοπό και ο Φαέθων πέφτει απ' το άρμα του και παραδίδει την ψυχή του στο σκότος. Γλυκιά ανάμνηση έγινε η τροχιά που χάραξε. Ήταν νέος, όμορφος, δυνατός και αποφασισμένος γι' αυτό και τον θρήνησαν οι Εσπερίδες και οι αδερφές του οι Ηλιάδες.