91
-14-
Ακόμα μια μέρα πέρασε που δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά. Μια μέρα που μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατό μας. Αναρωτιόμαστε όμως πως την ζήσαμε, ή μήπως πέρασε κι αυτή, όπως τόσες άλλες, χωρίς νόημα;
Καμιά μέρα δεν είναι σαν τις προηγούμενες, γιατί έχει κρυμμένη την δική της ομορφιά που περιμένει να την ανακαλύψουμε και ποτέ δεν θα ξαναβρούμε. Το ότι ακόμα βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει, ή την βροχή να πέφτει στο χώμα, είναι μια ευλογία που μας προσφέρει ο Δημιουργός μας.
Έγραψε ο μεγάλος μας συγγραφέας,. Νίκος Καζαντζάκης , στην «Ασκητική» του:
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ διάστημα το λέμε ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η επιστροφή ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος».
Κυλούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, σαν τον ήλιο που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει το καθημερινό, αιώνιο ταξίδι του.
Νιώθω πολύ τυχερός που σαν παιδί πρόλαβα να παίξω σε αλάνες πριν όλα τσιμεντοποιηθούν και αποκτήσουν την σημερινή, άχαρη εικόνα τους. Νιώθω πολύ τυχερός που έπεσα και μάτωσαν οι αγκώνες και τα γόνατά μου, που αποκοιμήθηκα με τα παραμύθια της γιαγιάς μου, στα οποία κυριαρχούσε ο μικρός Κατσιμιτσιράκος. Νιώθω, επίσης, ιδιαίτερα τυχερός που έφαγα βρεγμένες φέτες ψωμιού πασπαλισμένες με άσπρη ζάχαρη, που γέλασα με κουκλοθέατρο και καραγκιόζη, που διάβασα κόμικς όπως τον Μπλεκ, τον Ταρζάν, το Αγόρι, αλλά και τον Μικρό Ήρωα ή τον Μικρό Σερίφη, με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές.
Μεγαλώνοντας πήγα, πολλές φορές, κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Παρά τις αντιξοότητες, έκανα πράγματα που γέμισαν την ψυχή και την καρδιά μου.