79
Όταν, λοιπόν, συνέβη το τραγικό δυστύχημα και πριν εγώ ειδοποιηθώ, ως ψυχραιμότερος παρακαλώ, να πάω στο νεκροτομείο για την τυπική αναγνώριση του θύματος, ο τότε διοικητής του αστυνομικού τμήματος κάπου βρήκε το τηλέφωνο της μητέρας μου και την πήρε για να της μεταφέρει την δυσάρεστη είδηση σε μια συνομιλία που μου έχει μείνει αξέχαστη, όταν αργότερα μου την διηγήθηκε η μανούλα μου.
Το τηλέφωνο χτυπάει, η μάνα μου το σηκώνει και ο διοικητής ζητάει να επιβεβαιώσει αν είναι η ίδια.
«ΜΑΝΑ: Εγώ είμαι, εσείς ποιος είστε;
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ: Είμαι ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε κάποιον Γιώργο.
ΜΑΝΑ: Ναι, τον γνωρίζω, γιατί;
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ: Επειδή πριν λίγο σκοτώθηκε».
Τελικά θα το επαναλάβω, κυρίως, για να το εμπεδώσω προσωπικά. Είναι ανεξιχνίαστη το πόση μαλακία μπορεί να δέρνει έναν άνθρωπο. Την ώρα που η μάνα μου νιώθει το εγκεφαλικό να της έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, προφανώς ο καλός Θεός την λυπήθηκε κι έτσι από το βάθος του τηλεφώνου άκουσε τη φωνή μιας γνωστής της νοσοκόμας που ούρλιαζε ότι δεν σκοτώθηκε ο γιος της αλλά ο γαμπρός της. Γιώργος εγώ, Γιώργος και ο θείος μου.
Η μάνα μου ήταν τυχερή που γλύτωσε το εγκεφαλικό, άτυχος πάντως ο αστυνομικός που δεν γλύτωσε τα... γαλλικά που του έσουρα και ο μαλάκας με κοίταζε σαστισμένος να αναρωτιέται τι είχε κάνει. Ήταν και ψηλός και προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι κάποιος κεραυνός του είχε κάψει τον εγκέφαλο. Κάτι τέτοιοι τύποι εκείνη την εποχή είχαν αναλάβει την ασφάλειά μας γι αυτό η εγκληματικότητα χτυπούσε κόκκινο!
Ας γυρίσουμε πάλι στον γάμο μου κι εκείνη την όμορφη, ηλιόλουστη μέρα, όπου πίστευα πως η ευτυχία είχε έρθει να εγκατασταθεί μόνιμα στη ζωή μου.
Λένε πως η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται και αν για ένα νιόπαντρο ζευγάρι η καλή μέρα συνεχίζεται και τη πρώτη νύχτα του έγγαμου βίου, τότε χάσαμε κουμπάρε τ' αβγά και τα πασχάλια. Διότι ο γαμπρούλης, έχοντας καταναλώσει τόσο πολύ κρασί την ώρα του γλεντιού, που τα μπουκάλια υπερτερούσαν της ηλικίας του ξεράθηκε στον ύπνο πριν καλά-καλά προλάβει ν' ακουμπήσει το κορμάκι του στο συζυγικό κρεβάτι που τόσο όμορφα είχε επιμεληθεί η συμβία του για τη πρώτη νύχτα πάθους.