75
την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια και μη τον είδατε τον Παναγή μη τον απαντήσατε, όπως έκανε και ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος σε κείνη την ταινία που τη πρώτη νύχτα του γάμου του, μόλις αντίκρισε τη νύφη με το νυχτικό, πήδησε από το μπαλκόνι κι έγινε λαγός.
Όχι τίποτα άλλο αλλά αν παρέμενα σε 'κείνο τον γάμο λίγο ακόμα θα έκανα τελικά τον Ίκαρο πετώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού για να συναντήσω εν τέλει τον Θεό. Γιατί σίγουρα θα αναδυόμουν εις τους ουρανούς, αλλά πρώτα θα είχα μια σφοδρότατη σύγκρουση με το οδόστρωμα για να με μουντζώνουν μετά άγγελοι και διάολοι με χέρια και με πόδια. Προφανώς δεν θα είχαν άδικο!
Και να πω ότι δεν μου το είπε ο αείμνηστος θείος μου την ώρα που μου έδενε τη γραβάτα λίγο πριν αναχωρήσουμε για την εκκλησία; “Υπάρχει χρόνος να μετανιώσεις”!
Αμ, μου το είπε ο έρμος όμως εγώ νόμιζα πως μου έκανε πλάκα και κοκορευόμουν που σε λίγο θα περνούσα το κατώφλι του κλαμπ των παντρεμένων με μια γοητευτική γυναίκα δίπλα μου να καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Που να θυμόμουν εκείνη την ώρα το πασίγνωστο ρεμπέτικο τραγουδάκι, «μικρός αρραβωνιάστηκα κορόιδο που πιάστηκα...»; Το θυμήθηκα αργότερα, όταν ο γάμος έληξε και ο καθένας πήρε το κουβαδάκι του και σ' άλλη παραλία. Και θυμάμαι τον πεθερό μου να μου λέει πως σαν την κόρη του δεν θα έβρισκα άλλη. Μα, το ζητούμενο αυτό ήταν. Να μη βρω άλλη σαν εκείνη διότι είτε το εγκεφαλικό, είτε το έμφραγμα, είτε και τα δύο μαζί δεν θα τα γλίτωνα και μετά όλοι θα έλεγαν, “κρίμα το παλικάρι”. Όχι πως αυτό θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία όταν έχεις ταξιδέψει σε τόπο μακρινό και χλοερό, καλιά από αυτόν που πάει και τώρα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα. Κι εκτός αυτών δεν γνώριζα αυτό που έχει πει ο Γούντι Άλεν: «Ο γάμος είναι μια προσπάθεια να ξεπεράσεις με τη συμβίωση τα προβλήματα, που μόνος δεν θα τα ‘χες ποτέ»!
Εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μια παρένθεση για ν' αναφερθώ στον θείο μου που όπως προανέφερα ήταν εκείνος που μου έδεσε τον λαιμοδέτη [κοινώς την γραβάτα] για να οδηγηθώ αμέσως μετά χαρούμενος [τρομάρα μου] στην