68
φωνάζω συνθήματα μέσα από μια μεγάλη ντουντούκα, συνθήματα που μου είχαν δώσει γραμμένα σε χαρτάκι και να ακολουθούν οι υπόλοιποι; Και όλοι μαζί να δείχνουμε σαν τα πρόβατα που τα οδηγούν στη στάνη, ενίοτε και στη σφαγή.
Γιατί τότε, ναι μεν πιστεύαμε πως αν ξελαρυγγιαστούμε θα έρθει η πολυπόθητη αλλαγή και η κοινωνική δικαιοσύνη, έλα όμως που ακόμη και σήμερα, που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες, ακόμα τις ψάχνουμε;
Κι εκείνοι, οι αριστεροί σύντροφοι, που έπαιρναν το λεωφορείο για να έρθουν στις οργανώσεις για καθοδήγηση, εδώ και χρόνια να κυκλοφορούν με λιμουζίνες και σινιέ ρουχαλάκια, ενίοτε να κάνουν και γάμο στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γαλλία, που είναι πιο σικ. Και όταν μετά από χρόνια μαθαίνεις πως εκείνος ο «αγωνιστής», που για λίγους μόλις ψήφους δεν έγινε αρχηγός κόμματος, περνάει της φυλακής τα σίδερα, που σύμφωνα με το γνωστό άσμα είναι για τους λεβέντες, επειδή καταχράστηκε κάποια εκατομμύρια ευρώ, μένεις διπλά και τριπλά μαλάκας που εσύ δεν διεκδίκησες τίποτα γιατί ήσουν ιδεολόγος. Και κάτσε τώρα παπάρα να βολοδέρνεις στα σαράντα κύματα, σε μια ηλικία που έπρεπε όλα να τα έχεις τακτοποιημένα.