52
Μια και μιλήσαμε παραπάνω για… πουλάκια, θυμήθηκα τη συνομιλία που είχε ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος με την ποιήτρια ανεβασμένη σε δέντρο, στη ταινία, «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο», που προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1963:
Ποιήτρια: Όχι, γράφω ποιήματα. Ακούστε αυτό που έγραψα με τον τίτλο, “Το πουλάκι”. Είμαι ένα μικρό πουλάκι, που πετάει από κλαράκι σε κλαράκι και που ζω με του έρωτά σου την ελπίδα, απ' τη μέρα κι απ' την ώρα που σε είδα...
Βέγγος: .... πάει σου 'στρίψε η βίδα.
Ποιήτρια: Πως σας φάνηκε το πουλάκι μου;
Βέγγος: Ωραίο, ωραίο είναι. Άντε βάλτο στο κλουβί να μη σου φύγει.
Ποιήτρια: Φεύγετε;
Βέγγος: Ναι και κατέβα από το δέντρο, μη σε δει κανένας κυνηγός και σε περάσει για κουρούνα».
Λέγαμε νωρίτερα για κείνες τις κυράτσες που ενώ ούτε αρσενικός γάτος δεν καταδέχεται πλέον να τις κοιτάξει όπως έχουν καταντήσει τώρα που τα χρόνια πέρασαν [και όπως έλεγε η Ρένα Βλαχοπούλου στη ταινία, «μια τρελή, τρελή σαραντάρα»: Έτσι είναι η ζωή, αρχίζεις από μουσίτσα, γίνεσαι μούσα και στο τέλος καταντάς μουσείο] και αφού καθημερινώς κάνουν καμιά διακοσαριά σταυρούς, διότι ποτέ δεν ξέρεις με πόσους ο καλός Θεούλης μπορεί να είναι ευχαριστημένος, επιδίδονται σε ένα άλλο θαυμαστό σπορ: το κουτσομπολιό!
Κι εκεί να δείτε γλέντια που γίνονται και μάλιστα τρικούβερτα, διότι όχι μόνο δεν γλυτώνει κανένας και καμία της γειτονιάς, αλλά πάντα αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή κάθε ανθρώπου και μάλιστα πιπεράτες, τη στιγμή που όλη τους η ζωή υποτίθεται πως είναι σπίτι-εκκλησία, άντε και στο ενδιάμεσο για ξεχαρμάνιασμα καμιά εκκλησιαστική χορωδία; Τώρα, τι θέση έχουν εξασφαλίσει στον παράδεισο, ειλικρινά εγώ ο αμαρτωλός, δεν μπορώ να καταλάβω και είναι ένα από τα πολλά ερωτήματα που με βασανίζουν από την παιδική μου ηλικία, μα απάντηση δεν βλέπω να παίρνω στον αιώνα τον άπαντα. Αμήν!