39
-5-
Τι λέγαμε; Α, ναι, για τον καλό Θεούλη, στον οποίο θα απολογηθούμε όταν το καντήλι μας στερέψει από λάδι και βρεθούμε κοντά του. Εκείνος, θα μας ακούσει με την δέουσα προσοχή και μετά από μια σύντομη σύσκεψη με το γραμματέα του, τον Άγιο Πέτρο, θα αποφασίσει αν θα μας στείλει στα Ηλύσια Πεδία, κοινώς στον παράδεισο ν' ακούμε ολημερίς και ολοβραδίς ψαλμούς, ή θα μας στείλει στα Τάρταρα, κοινώς στην κόλαση όπου ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν την ημέρα καιγόμαστε σε μεγάλα μαύρα καζάνια και το βράδυ θ' ακούμε διπλοπενιές του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη ή του Χιώτη και του Ζαμπέτα διανθισμένες από τις ανεπανάληπτες φωνές του Καζαντζίδη, του Διονυσίου ή του Αγγελόπουλου και οι κολασμένες να χορεύουν τσιφτετέλια με τα φιδίσια τους κορμιά. Διότι αν αυτά συμβαίνουν στην κόλαση ποιος δεν θα ήθελε να πάει εκεί κι ακόμα παραπέρα; Σίγουρα πάντως εγώ!
Και όπως λέει το αθάνατο άσμα:
«Πέντε Έλληνες στον Αδη ανταμώσαν ένα βράδυ
και το γλέντι αρχινάνε και όλα γύρω τους τα σπάνε.
Με μπουζούκια μπαγλαμάδες τρέλαναν τους σατανάδες
κι από κέφι ζαλισμένοι χόρευαν οι κολασμένοι.
Στο ρωμαίικο τραγούδι κάηκε το πελεκούδι
και όλοι φώναζαν αράδα να μας ζήσει η Ελλάδα».
Προφανώς είχε δίκιο η συγγραφέας, Ντόροθυ Σέγιερς, που είπε ότι, «όλοι οι άγγελοι νοσταλγούν την κόλαση»!
Βέβαια, τι μας περιμένει όταν αναχωρήσουμε από τούτη την ζωή το περιγράφει γλαφυρά ο Ηρώς, αλλά έχω την υποψία πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη επινόηση των αρχαίων, οι οποίοι αφού όλη την ημέρα κάθονταν σκάρωναν διάφορες ιστορίες.
Φυσικά, όταν έχεις λύσει το βιοποριστικό σου πρόβλημα, όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που είχαν άφθονο ελεύθερο χρόνο για θεωρητικές σκέψεις και