177
απέναντί τους στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, αν βέβαια εξακολουθούσαν να ζουν. Μετά όμως ξαναγυρνώ στη πραγματικότητα –στη θλιβερή πραγματικότητα- και ότι κι αν σκέφτομαι δεν τους φέρνει πίσω.
Για πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα μου βασανιζόμουν από τύψεις κι ενοχές για τον λόγο ότι δεν καταφέραμε ποτέ να πλησιάσει ο ένας τον άλλον περισσότερο. Οι τύψεις με κατέτρωγαν και οι Ερινύες, αυτές οι αδηφάγες μυθικές θεότητες, με άφηναν μόνο όταν το μυαλό μου περνούσε σ’ έναν φανταστικό κόσμο όπου όλα ήταν διαφορετικά, όπου δεν βίωνα την απώλειά του. Όσο όμως κι αν βρίσκεσαι σ’ έναν φανταστικό κόσμο όπου όλα είναι καλύτερα, πιο όμορφα, στο τέλος πάντα επιστρέφεις στη σκληρή κι αβάσταχτη πραγματικότητα. Όταν υπάρχει η δυνατότητα να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα σκεφτόμαστε πως υπάρχει χρόνος. Μέχρι τη στιγμή που ένα πρωί ξυπνάμε και με τρόμο διαπιστώνουμε πως ο χρόνος αυτός έχει τελειώσει!
Οι σημερινές κοινωνίες πόσο αδιάφορα στέκονται απέναντι στους ηλικιωμένους που τώρα δεν είναι σε θέση να παράγουν. Ρεπορτάζ με συνταξιούχους να διαδηλώνουν για μια αξιοπρεπή ζωή καταλύουν συχνά τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Πόσο αποτροπιασμό προκαλούν οι εικόνες όπου κατασταλτικές δυνάμεις απωθούν τους γέροντες και τις γερόντισσες οι οποίοι δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή κάτω από τις χειρότερες και αντιξοότερες συνθήκες, στα τελευταία τους χρόνια είναι αναγκασμένοι να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ένα κράτος είναι αδύνατον να ευημερήσει αν με τέτοια αδιαφορία, που αγγίζει τα όρια της αντιπάθειας, αντιμετωπίζει τους απόμαχους της ζωής. Όλα ισοπεδωμένα στο όνομα μιας παγκόσμιας κρίσης που οι πολιτικοί ανά τον κόσμο δημιούργησαν και από την οποία κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι. Η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών όχι μόνο δεν μικραίνει, αντιθέτως διευρύνεται η εισοδηματική ανισότητα και το ποσοστό φτώχειας και περιθωριοποίησης.
Καθρέπτης του πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι η συμπεριφορά της [και] προς αυτές τις ομάδες και ο σεβασμός των δημοκρατικών τους αρχών προϋποθέτει φροντίδα, ανεκτικότητα και ευρύτητα πνεύματος. Ο πολιτισμός μας είναι υποχρεωμένος να στηρίζει τους ηλικιωμένους, να τιμά την εμπειρία και την σοφία τους.
«Είναι άσχημη περίοδος τα γηρατειά, όχι γιατί δεν προσφέρουν απολαύσεις, αλλά γιατί έχουν στερέψει οι ελπίδες
-Χέρμαν Κέιν-