169
-24-
«Ο θάνατος είναι το πιο φοβερό απ’ όλα τα πράγματα, γιατί αποτελεί το τέρμα, πέρα από το οποίο πιστεύεται πως δεν υπάρχει τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό, γι’ αυτόν που πέθανε»
-Αριστοτέλης-
Ο θάνατος αποτελεί βασικό ανθρώπινο πρόβλημα από την αρχαιότητα. Γιατί όμως τον φοβόμαστε; Γιατί αποφεύγουμε να μιλάμε γι αυτόν; Γιατί δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε μαζί του γνωρίζοντας ότι στη ζωή όλα γεννιούνται και όλα πεθαίνουν;
Αν και ο θάνατος είναι αναπόσπαστο γεγονός εντούτοις ο άνθρωπος δεν θέλει να τον αποδεχθεί, διότι τον θεωρεί σαν την τελευταία πράξη της ζωής έχοντας τον φόβο για το άγνωστο που ακολουθεί. Για την εκκλησία είναι η προτελευταία λέξη της ζωής, ένας σταθμός και όχι το τέλος της ύπαρξης.
Γεννιόμαστε για να ζήσουμε ένα σύντομο χρονικό διάστημα και αυτός ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που όταν φτάσει στο τέλος του παρακαλάμε να διαρκέσει λίγο ακόμα. Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ έγραψε ότι, «η ύπαρξή μας δεν είναι παρά μια σύντομη αναλαμπή φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους».
Δεν είναι όμως ότι έχουμε λίγο χρόνο στη ζωή μας αλλά το πώς τον ξοδεύουμε. Αν τον χειριστούμε σωστά μπορούμε να κάνουμε σημαντικά πράγματα. Η ζωή που έχουμε δεν είναι σύντομη, εμείς με τις επιλογές μας την κάνουμε σύντομη επειδή την ξοδεύουμε σαν να είμαστε ζωντανοί για πάντα. Σκορπίζουμε αλόγιστα τον χρόνο αδιαφορώντας για το ότι η κάθε μέρα μας μπορεί να είναι η τελευταία.
Ο Ανταμ Μάρσαλ είπε πως ζεις μόνο μια φορά, αλλά αν ζήσεις σωστά μια φορά είναι αρκετή!