126
και σε κάποιες δράσεις που λαμβάνουν οι ίδιοι οι πολίτες για την προστασία των ατομικών συμφερόντων τους. Να μη διατηρούνται οι πολίτες σε ρόλο κομπάρσου με πολιτικές που διαμορφώθηκαν από τους πολιτικούς, τουλάχιστον, τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Κι ενώ οι συνάνθρωποί μας ζουν, έστω και στοιχειωδώς, από μια δουλειά που στην ουσία τους εξοντώνει ή υπάρχουν άλλοι συνάνθρωποί μας που ψάχνουν απεγνωσμένα για μία οποιαδήποτε εργασία, δεν υπάρχει ούτε ένας, σχεδόν, πολιτικός που να κατέλαβε την εξουσία και δεν απέκτησε υλικά αγαθά με τρόπο που δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρος.
Επομένως, για ποια δημοκρατία στην Ελλάδα να μιλήσουμε; Για ποια δημοκρατία να είμαστε υπερήφανοι στη χώρα που την γέννησε όταν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχεια; Μιας φτώχειας, που όπως έγραψε ο Ρωσογερμανός Ιλάι Καμάροφ, είναι σαν μια τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει; Εκτός, αν θεωρήσουμε ως έγκλημα το ότι ψηφίζουμε ανθρώπους ανεπάγγελτους, ανθρώπους που άλλα λένε προεκλογικά, άλλα εννοούν και τελικώς διαφορετικά πράττουν.
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως δεν έχει σημασία αν κυβερνούν πολλοί ή λίγοι σε καθεστώτα δημοκρατικά ή ολιγαρχικά επειδή παντού οι πλούσιοι είναι λίγοι και οι φτωχοί πολλοί.
Αναμφισβήτητα, υπάρχει μια κοινωνία δύο ταχυτήτων που επιβάλλεται από τις οικονομικές συνθήκες και παράλληλα υπάρχει και μια τηλεόραση που εξυπηρετεί αυτή την κατάσταση οδηγώντας τους περισσότερους σε ύπνωση. Οι δραματικές αλλαγές που συντελούνται σε όλο τον κόσμο συμβάλλουν στην αύξηση του άγχους. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παρατηρήθηκαν τόσες απότομες αλλαγές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Η ανεργία, η οικονομική ύφεση, ο υψηλός πληθωρισμός σε αγαστή συμμαχία με τις έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, τις τρομοκρατικές επιθέσεις κ.α., οδηγούν σε δικτατορίες ή στην άνοδο ακροδεξιών κομμάτων με ολέθριες πάντα συνέπειες.