125
μπορούν εσαεί να καταπιέζονται και γι’ αυτό τα απολυταρχικά καθεστώτα, έστω και αργά, καταρρέουν.
Ας έρθουμε, τώρα, στη δική μας χώρα, την Ελλάδα, όπου σύμφωνα με την αρχαία ελληνική αντίληψη η λέξη «δημοκρατία» σημαίνει Κράτος του Δήμου και δήμος είναι ο λαός. Σήμερα όμως υπάρχει μια μορφή δημοκρατίας που μάλλον παραπέμπει σε ολιγαρχία η οποία επιτρέπει σε μια χούφτα ανθρώπων-επιχειρηματιών, με την ανοχή ή και την συμμετοχή πολιτικών προσώπων, να κρατάνε στα χέρια τους τον πλούτο και τη δύναμη τη στιγμή που εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλεια, χωρίς σπίτι και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οι οποίοι σπρώχνονται στο περιθώριο της ζωής. Η συγκέντρωση υπερβολικού πλούτου στα χέρια λίγων «εκλεκτών» του συστήματος και η υπερβολική φτώχεια απειλούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Όσοι έχουν καταφέρει να έχουν μια δουλειά αναγκάζονται να υποκύπτουν στις όποιες διαθέσεις των εργοδοτών που ζητούν ακόμη περισσότερες ώρες εργασίες με χαμηλότερους μισθούς προκειμένου να μη τη χάσουν και μοιραία οδηγηθούν στην ανεργία με τα γνωστά αποτελέσματα: Απόγνωση, εξαθλίωση, χάσιμο της αξιοπρέπειας.
Υπάρχει μια κυρίαρχη ελίτ όπου έχει τη δυνατότητα να ελέγχει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Να αγοράζει τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμού ή εφημερίδες, να μπορεί να φιλτράρει τις ειδήσεις παρουσιάζοντάς τες όπως εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Οσκαρ Ουάιλντ είχε πει ότι ενώ παλιότερα χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια, σήμερα χρησιμοποιούν τις εφημερίδες. Επομένως, η πραγματική εξουσία, που καθορίζει το μέλλον μιας κοινωνίας, βρίσκεται στα αδηφάγα χέρια ενός περιορισμένου αριθμού ανθρώπων και δεν επιτρέπει στους πολίτες ν’ αποφασίζουν άμεσα για τα σημαντικά ζητήματα που τους αφορούν. Πάντως η ραγδαία ανάπτυξη των υπολογιστών και του διαδικτύου θα μπορούσε να συμβάλλει στη δημόσια έκφραση των απόψεων ώστε η δημοκρατία να μη βασίζεται μόνο στη ψήφο των πολιτών και σε κάποιες δράσεις που λαμβάνουν