118
κάτω από το προσωπικό μας συμφέρον.
Δεν είναι η ηλικία στην οποία βρίσκομαι σήμερα που με οδηγεί στα όμορφα μονοπάτια της σκέψης, αλλά ότι όλα άλλαξαν τόσο γρήγορα και τόσο απότομα που άργησα να το συνειδητοποιήσω καθώς βρισκόμουν εγκλωβισμένος στα δικά μου «εγώ» και «θέλω», συνεπαρμένος από την απόκτηση πραγμάτων που τελικά μικρή αξία είχαν.
Τώρα, λοιπόν, που έφτασα στη μέση ηλικία βλέπω την ματαιοδοξία και τις αλλαγές που υπέστη η ζωή μου, η οποία ακολουθεί μια πορεία για την οποία ήμουν ελάχιστα προετοιμασμένος. Μια πορεία που καθορίζεται από τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» [ένας όρος που βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε πολιτικού λόγου και οικονομικής συζήτησης], που όλα θέλει να τα ισοπεδώνει και να τα υποτάσσει αλλά που ευτυχώς ακόμα βρίσκει αντίσταση από τον ελληνισμό. Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός διαφορετικός, πολύ υπερήφανος και με ένδοξη ιστορία. Όχι ότι δεν έχουμε ελαττώματα, αλλά τα επιτεύγματά μας είναι τόσα πολύ μεγάλα και σπουδαία που έχουν προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό, ενίοτε και τη ζηλοφθονία.
Μη με νομίσετε για εθνικιστή με όσα γράφω. Πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να σου κολλήσει μια ετικέτα. Δεν έγραψα ότι είμαστε λαός καλύτερος από τους υπόλοιπους, τους οποίους θαυμάζω για όσα κι εκείνοι έχουν καταφέρει. Έγραψα πως είμαστε λαός διαφορετικός.
Στους ανθρώπους, είτε είναι λευκοί είτε μαύροι, είτε κίτρινοι ή ερυθρόδερμοι, κυλάει το ίδιο κόκκινο σκούρο αίμα. Σε όλους τους λαούς επικρατούν οι ίδιες αγωνίες, τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες ανασφάλειες. Για εμάς τους Έλληνες κάθε άνθρωπος είναι μια σημαντική αξία ανεξαρτήτως του χρώματος, της φυλής ή των θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Δεν θεωρούμε κατώτερους τους άλλους λαούς.
Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι, «όσο δεν μπορείς να συγχωρέσεις στον επόμενο άνθρωπο να είναι διαφορετικός, είσαι ακόμη μακριά από το μονοπάτι της σοφίας».
Η ανθρώπινη ποιότητα δεν πρέπει να επηρεάζεται από τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία ή την κοινωνική και οικονομική θέση που κατέχει ένας άνθρωπος.