Οι περιπέτειες της σταγονούλας Ερμίνας | Page 12
Σόηε ε Δξκίλα ζπλεηδεηνπνίεζε όηη θνξνύζε έλα ιεπθό θόξεκα θαη
έκνηαδε κε βαζίιηζζα ηνπ ρηνληνύ. Έλησζε βαξηά θαη άξρηζε λα πέθηεη ζηελ
θνξπθή ηνπ βνπλνύ.
Η Δξκίλα ζαύκαζε ηε ζέα. ια γύξσ ηεο ήηαλ
θάηαζπξα θαη ην βνπλό ήηαλ θαιπκκέλν κε ρηόλη. Έπεζε απαιά ζην έδαθνο.
Γελ έλησζε πηα ην θξύν αιιά δε κπνξνύζε λα θνπλεζεί. Η ραξά ηεο δε
δηήξθεζε γηα πνιύ.
-Γηαηί; Μαθάξη λα γπξλνύζα ζην πνηάκη. Δθεί κπνξνύζα λα ηξέμσ, λα
παίμσ, λα ρνξέςσ! Ίζσο απηό λα είλαη ην ηέινο ηνπ ηαμηδηνύ κνπ. Με απηέο ηηο
ζθέςεηο απνθνηκήζεθε.
Σν επόκελν πξσί άλνημε ηα κάηηα ηεο. Κνίηαμε ηνλ ήιην. Έιακπε θαη έλησζε
θνηηώληαο ηνλ πνιύ παξάμελα αιιά όκνξθα.
Αιιά δε ζα ήηαλ ραξνύκελε γηα πνιύ. Μηα γθξη ζθηά ηελ πιεζίαδε. Ήηαλ
έλαο ιύθνο. Ήηαλ ηόζν θνβηζκέλε. Η Δξκίλα αλεζύρεζε όηη ζα ηεο
θαηέζηξεθε ην παλέκνξθν ιεπθό ηεο θόξεκα.