Καταδίκες σε θάνατο και δημεύσεις περιουσιών
Την ίδια περίοδο , τα Ειδικά Δικαστήρια δοσιλόγων εκδικάζουν μηνύσεις ( κυρίως « εθνικοφρόνων ») εναντίον Τσάμηδων ( όχι μόνο μεμονωμένων προσώπων αλλά και συλλογικών , εναντίον ολόκληρων χωριών ). Δικάστηκαν ερήμην και καταδικάστηκαν σε θάνατο 1930 Τσάμηδες ( δίκη Ιωαννίνων α . α . 344 / 23 . 5 . 1945 ) σε πρώτη φάση . Ένα χρόνο μετά , το 1946 , άλλοι 179 Τσάμηδες καταδικάστηκαν και αυτοί . Όλων των καταδικασθέντων οι περιουσίες δημεύθηκαν .
Ειδικότερα , για τις περιουσίες αυτών που κατέφυγαν στην Αλβανία , υπήρξαν νομοθετικές ρυθμίσεις που τις αφαιρούσαν από αυτούς :
-- Με αναγκαστικό νόμο επιτράπηκε η κατάληψη των εγκαταλελειμμένων αστικών ακινήτων και αναγνωρίσθηκε , μετά από μια δεκαετία , νομή και κυριότητα του Δημοσίου .
-- Τα αγροτικά ακίνητα κηρύχθηκαν με διάταγμα « εγκαταλελειμμένα », αν ο ιδιοκτήτης είχε αναχωρήσει χωρίς διαβατήριο , ή άδεια , στο εξωτερικό . Μετά από τριετία , αναγνωριζόταν νομή και κυριότητα του Δημοσίου .
-- Στη συνέχεια , με Βασιλικό Διάταγμα ( 2185 / 1952 ) επιτράπηκε η διανομή αγρών και κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων του Δημοσίου σε ακτήμονες και κτηνοτρόφους . Τα ακίνητα αυτά παραχωρήθηκαν από την Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Θεσπρωτίας τη δεκαετία του ’ 60 , ακόμη και του ’ 70 , κατά κλήρο και σε μεταλλικές δραχμές .
Όσο για τα αστικά ακίνητα στην Ηγουμενίτσα , την Παραμυθιά , το Φιλιάτι , την Πέρδικα , το Μαργαρίτι , και τα Σύβοτα , αυτά εκποιήθηκαν σε αστέγους , απ ’ ευθείας , ή με δημοπρασίες , από τις αρμόδιες Οικονομικές Εφορίες .
Οι δημεύσεις περιουσιών περιέλαβαν και χιλιάδες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας , που πέρασαν στις σοσιαλιστικές χώρες μετά την ήττα στο Γράμμο . Οι μόνοι που εξαιρέθηκαν από τις δημεύσεις , από όσους είχαν καταφύγει σε άλλες χώρες , ήταν τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης , που είχαν καταφύγει στην Τουρκία στη διάρκεια του πολέμου .
Το ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης και το βορειοηπειρωτικό το καλοκαίρι του 1945
Στις 26 Μαΐου 1945 , στην εφημερίδα της Δεξιάς « Εμπρός », δημοσιεύθηκε ανταπόκριση του απεσταλμένου της στο Παρίσι , Αλ . Μακρίδη , με συνέντευξη του ηγέτη του ΚΚΕ , Νίκου Ζαχαριάδη , ο οποίος μόλις είχε απελευθερωθεί από το ναζιστικό στρατόπεδο του Νταχάου . Μετά από εννέα χρόνια φυλάκισης στην Κέρκυρα , την Ασφάλεια της Αθήνας και στο Νταχάου , μετά την παράδοσή του στους Γερμανούς από τις αρχές του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου , ο Ζαχαριάδης ήταν ελεύθερος και επέστρεφε στην Αθήνα μέσω της γαλλικής πρωτεύουσας . Στη συνέντευξη αυτή εμφανιζόταν να δηλώνει : «… Όσον αφορά τας εθνικάς διεκδικήσεις ο κ . Ζαχαριάδης προσέθεσεν ότι εις την Δωδεκάνησον και την Κύπρον , όπου η πλειονότης του πληθυσμού είνε αναμφισβητήτως ελληνική , θα αποφασίση περί της τύχης του ο ίδιος ο πληθυσμός . Αντιθέτως η έγερσις αξιώσεων δια την Βόρειον Ήπειρον και την Ανατολικήν Ρωμυλίαν θ ’ απετέλει παράγοντα κινδύνου δια την ειρήνην και την σύμπραξιν των Βαλκανικών Χωρών ».