Ακόμη , ο Παπανδρέου , τις παραμονές της απελευθέρωσης , με βρετανική ενθάρρυνση , έβαζε για συζήτηση να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις στον Τίτο στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα , με αντάλλαγμα την υποστήριξη του στις ελληνικές θέσεις για το Βορειοηπειρωτικό . Το ανέφερε , σε μεταγενέστερη έκθεσή του προς την ηγεσία του ΚΚΕ , ο Ανδρέας Τζίμας , που συναντήθηκε με τον Παπανδρέου .
Ο Τζίμας , εκπρόσωπος του ΚΚΕ στο στρατηγείο του Τίτο , ενημέρωσε τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη για τα όσα του είπε ο Παπανδρέου . Ο Τίτο , σύμφωνα με την έκθεση του Τζίμα , « δεν έβγαλε λέξη , τ ’ άφησε να περάσει απαρατήρητο , ενώ καταλάβαινε πολύ καλά ότι σ ’ αυτό κυρίως ζητούσα απάντηση » ( Σ . Σ : Η έκθεση υπάρχει στα ΑΣΚΙ ).
Αμφισβήτηση του δικαιώματος επαναπατρισμού
Μετά τα Δεκεμβριανά , η κυβέρνηση των Αθηνών αμφισβήτησε το δικαίωμα επαναπατρισμού σε όλους όσοι ζούσαν στη χώρα και λόγω του πολέμου είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε άλλες χώρες , ο αριθμός των οποίων έφτανε τις 70.000 . Τελικά , τον Απρίλιο του 1945 , δέχθηκε τον επαναπατρισμό με την επιφύλαξη « του δικαιώματος να αποφασίσει μόνη της για την επιστροφή υπηκόων εχθρικών κρατών , καθώς και Ελλήνων υπηκόων , μελών εχθρικών μειονοτήτων , που διαρκούντος του πολέμου έφυγαν από την Ελλάδα ». Ως εχθρικά κράτη θεωρούνταν πρωτίστως η Γερμανία , η Ιταλία , η Βουλγαρία , η Αλβανία και η Ιαπωνία . Από την Αλβανία εξαιρούνταν οι Βορειοηπειρώτες , με την προϋπόθεση της υποβολής υπεύθυνης δήλωσης « ότι είναι Έλληνες το γένος και το φρόνημα » και με την αναγραφή του τόπου « εξ ού κατάγεται , ή ένθα διαμένει ο ενδιαφερόμενος ». Με τους όρους αυτούς οι ελληνικές αρχές μπορούσαν να πάρουν « ελεγχόμενες » πληροφορίες για τον κάθε ενδιαφερόμενο « παρά συμπατριωτών του και του Βορειοηπειρωτικού Συλλόγου » ( Σ . Σ : Που βεβαίως ελέγχονταν από τις υπηρεσίες ασφαλείας ).
Εικόνα 1 : Μέρος της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για την Απλευθέρωση , όπου μίλησε ο Γ . Παπανδρέου